Κάτι παράξενο συμβαίνει, κάθε χρόνο, την Μεγάλη Εβδομάδα. Είτε πιστοί, είτε λιγότερο πιστοί, είτε σχεδόν άπιστοι, όλο και κάτι σαν να νιώθουμε τούτες τις μέρες. Λες και κάτι μας τραβά να πάμε στην Εκκλησία, έστω ν’ ανάψουμε ένα κερί, να πούμε δυο λόγια προσευχής, να ψάξουμε για κατάνυξη και ησυχία, να βρούμε την αγάπη.

Όντως, η Μεγάλη Εβδομάδα έχει κάτι το διαφορετικό. Προσωπικά θεωρώ ότι αποτελεί μια ευκαιρία για όλους μας. Ευκαιρία να αρνηθούμε κάθε ατομική ιδέα και αντίληψη περί του Θεού και να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός που αποκάλυψε ο Χριστός δεν είναι ένας αιμοσταγής μανιακός δολοφόνος, εραστής του θανάτου, που χαίρεται τον κοπετό, τα δάκρυα και την οδύνη των ανθρώπων. Δεν κατασκευάζει θανάτους, δεν προκαλεί δυστυχήματα, δεν σκοτώνει, αλλά διαλέγει να πεθάνει Εκείνος για χάρη δική μας.

Ο Θεός των χριστιανών δεν προκαλεί το κακό και έπειτα στέκεται απέναντι από πενθηφόρους ανθρώπους που με ρακένδυτες και ρημαγμένες καρδιές θρηνούν την απώλεια συνανθρώπων τους, αλλά βαδίζει πρώτος την οδό του πένθους και του θανάτου και παραμένει μαζί τους, μαζί μας, δίπλα μας, μέσα μας, ως πάσχων δούλος. Και ο Σταυρός του αποτελεί το αληθινό πειστήριο ότι ο Θεός ουδέποτε θέλησε τον δικό μας σωματικό θάνατο, αλλά πέθανε Εκείνος αντί για μας. Γιατί ο Θεός μας δεν παράγει κακό, αλλά όπου το βρίσκει το μεταμορφώνει: τον ίδιο τον θάνατο μεταποιεί σε Πάσχα (διάβαση) και Ανάσταση.

Παρά την παραπάνω αλήθεια, όμως, η πίστη στον σταυρωθέντα Κύριο αποτελεί, πολλές φορές, μια δοκιμασία. Δοκιμασία εξαιτίας της εκκωφαντικής σιωπής του Θεού απέναντι στον στεναγμό των πιστών του. Δεν είναι οι εχθροί Του που βασανίζονται τόσο, ούτε οι αμαρτωλοί και οι αποστάτες, αλλά εκείνοι που φέρουν το όνομά Του - οι χριστιανοί - εκείνοι που δοξάζουν το όνομά Του. Ίσως, για να κατανοήσουν βαθύτερα το μυστήριο της σταυρικής θυσίας του Χριστού, το οποίο αφορά τον κάθε χριστιανό, ως πάσχον μέλος του σώματός Του, της αγίας Εκκλησίας.

Η Μεγάλη Εβδομάδα, μέσα από τις ιερές Ακολουθίες και ιδιαιτέρως την ιερά Υμνολογία της Εκκλησίας αποτελεί, ένα τραγούδι προς τον ερωτευμένο, ένα άλμα στο μέλλον της Βασιλείας του Θεού, την οποία εγγυάται ο Χριστός με τον θάνατο και την Ανάστασή Του, μια ευκαιρία για να συναντήσεις και ν' απαντήσεις τον έρωτα του Θεού: «Αυτός ημών ηράσθη πρώτος, ημών εχθρών και πολεμίων υπαρχόντων... Και ουκ ηράσθη μόνον, αλλά και ητιμάσθη υπέρ ημών, και ερραπίσθη και εσταυρώθη και εν νεκροίς ελογίσθη και διά τούτων απάντων τον περί ημάς αυτού παρέστησεν έρωτα», όπως ομολογεί με αφοπλιστική αλήθεια ο μέγας Φώτιος.

Η Μεγάλη Εβδομάδα αποτελεί, κατ' ουσίαν, μια ερωτική κορύφωση προς τον Εσταυρωμένο Νυμφίο, που καλεί, «κεκαθαρμέναις διανοίαις», σε συμπόρευση και σε συσταύρωση μαζί Του. Γι’ αυτό και, συστοιχούμενος προς αυτή, την κοινή για τους αγίους, αλήθεια ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος ομολογεί: «ο εμός έρως εσταύρωται».

Εμείς όλοι, ασφαλώς, δυσκολευόμαστε ν' αναγνωρίσουμε τον παντοδύναμο Θεό, στο πρόσωπο ενός σταυρωμένου. Ίσως γιατί πιστεύουμε περισσότερο σε θαύματα και κατορθώματα. Άλλωστε, όχι τυχαία, στην ιστορία της Εκκλησίας τον Χριστό δεν τον αγαπούν τόσο οι βολεμένοι, αλλά τον αγαπούν πολύ περισσότερο οι αμαρτωλοί κι οι ταλαιπωρημένοι. Εκείνοι καταλαβαίνουν καλύτερα γιατί έρχεται γυμνός, ταλαιπωρημένος, πληγωμένος και σταυρωμένος. Γιατί στον έρωτα δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δικαιώματα, κατακτήσεις, αξιοπρέπεια και απαίτηση, αλλά παραίτηση, δόσιμο, τσαλάκωμα, θάνατος. Και μέσα από όλα αυτά έρχεται η χαρά, η νίκη, η ίδια η Ανάσταση.

Τούτη την Μεγάλη Εβδομάδα, ο Εσταυρωμένος Νυμφίος της εκκλησίας έρχεται νύχτα, στο πιο συναρπαστικό και σωτήριο ραντεβού με την ιστορία. Μέσα στο φως των κεριών ομολογεί τον έρωτα του για τον άνθρωπο και την πρόθεσή Του να πεθάνει για εκείνον. Γιατί οι αληθινά ερωτευμένοι, είναι σταυρωμένοι.