Στη Θεσσαλονίκη η συγκέντρωση για την τραγωδία των Τεμπών ήταν η μεγαλύτερη που έγινε ποτέ. Μπορεί η προεκλογική συγκέντρωση του Ανδρέα στις εκλογές του 1993, στη Νέα Παραλία, να ήταν ογκωδέστερη, όμως είχε πολλούς φίλους του ΠΑΣΟΚ από τους γύρω νομούς.
Η προχθεσινή συγκέντρωση, που ειδήμονες την υπολογίζουν σε 200.000 πολίτες, ήταν αποκλειστικά θεσσαλονικιώτικη. Συνεπώς, αναλογικά, ήταν μεγαλύτερη από αυτήν της πρωτεύουσας των 5.000.000 κατοίκων.
Εντυπωσιακό ήταν το μπλοκ που ήρθε από τις δυτικές συνοικίες. Πολυπληθές, με συνθήματα οπαδικής χροιάς και όχι μόνο, επιβεβαίωσε πως εκεί υπάρχει μια νεολαία που δεν την ανιχνεύουν οι κεραίες των κομμάτων. Μια νεολαία που ψάχνει να βρει τρόπους να εκφραστεί και τελικά βρίσκει διέξοδο σε διάφορες ποδοσφαιρικές θύρες και σε δυναμικούς τρόπους επίλυσης των οποιωνδήποτε διαφορών. Να σημειωθεί πως ο Δήμος Ευόσμου είναι, σε πανελλαδικό επίπεδο, ο Δήμος με τους πιο πολλούς νέους ανθρώπους.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η Νέα Δημοκρατία κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Το δε ΠΑΣΟΚ είναι, ούτως ή άλλως, ανύπαρκτο στη Θεσσαλονίκη. Στις δυτικές συνοικίες προβλέπεται τα κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά της κυβερνώσας παράταξης να αθροίσουν περί το 30%, ίσως και παραπάνω. Η νεολαία εδώ ριζοσπαστικοποιείται προς τα δεξιά και για να ακριβολογήσω, προς έναν δεξιό αντισυστημισμό ισοπεδωτικό που εκφράζεται με το σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπουρδ… η Βουλή».
Στο ερώτημα, τι δυνατότητες παρέμβασης έχει το πιο ισχυρό συστημικό κόμμα, η Νέα Δημοκρατία, η απάντηση που δίνω είναι: με το υπάρχον στελεχικό δυναμικό και με την υπάρχουσα νοοτροπία, ΚΑΜΙΑ. Βουλευτές που δρουν ατομικά, με αποκλειστικό γνώμονα την επανεκλογή τους, κομματικά όργανα αποστεωμένα χωρίς κεντρική καθοδήγηση, μια ΟΝΝΕΔ ισχυρή μεν στις κάλπες, ευνουχισμένη όμως ιδεολογικά, όλα αυτά συντελούν ώστε το κυβερνών κόμμα να υστερεί δραματικά στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της πατρίδας μας. Να υπενθυμίσω, ότι σε όλες τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις το ποσοστό της Νέα Δημοκρατίας στην Α΄ Θεσσαλονίκης υπολειπόταν του εθνικού ποσοστού. Δηλαδή αυτή η παθογένεια δεν είναι συγκυριακή.
Και το παράδοξο σε όλο αυτό το σκηνικό είναι το γεγονός πως στη Θεσσαλονίκη γίνονται ή πρόκειται να γίνουν σημαντικά έργα που αλλάζουν όλη την εικόνα της πόλης. Και τα έργα αυτά έχουν 100% την κυβερνητική σφραγίδα. Εδώ πλέον μιλούμε για επικοινωνιακό Βατερλό που το χρεώνονται συγκεκριμένα πρόσωπα.
Συνεπώς στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει κανένα μυστήριο. Τα πάντα έχουν την εξήγησή τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο μυαλό.
