Εντός συνόρων, επί οκτώ συνεχόμενα χρόνια κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα πανελλήνια πρωταθλήματα και είναι κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ.
Μιλώντας στα Μακεδονικά Νέα… άνοιξε το βιβλίο της ζωής του και αφηγήθηκε το πώς πάλεψε με την μηνιγγομυελοκήλη , μια περίπλοκη γενετική ατέλεια της σπονδυλικής στήλης, μέχρι να φτάσει στον βάθρο των Παραολυμπιακών αγώνων. Έστειλε πολλαπλά μηνύματα προβληματισμού στην ελληνική κοινωνία και έδειξε με το παράδειγμά του πώς τίποτα δεν είναι αδύνατο, αρκεί κάποιος να πιστέψει στον εαυτό του.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Κώστα Τζούνη στον Σάκη Γκίνα:
«Μόνο στους Παραολυμπιακούς ακούγονται οι ανάγκες των ανθρώπων με αναπηρία, μετά ξεχνιούνται για τέσσερα χρόνια»Κώστα, καταρχάς, πως προέκυψε το θέμα της αναπηρίας σου;
Η αναπηρία μου ξεκίνησε από τη στιγμή που ήμουν στην κοιλιά της μητέρας μου. Έτσι εμφανίζεται σε όλα τα παιδιά που έχουν αυτή την πάθηση. Λέγεται μηνιγγομυελοκήλη. Δέκα ημερών έκανα το πρώτο χειρουργείο. Οι γιατροί είχαν πει, ότι από τη μέση και κάτω θα ατροφήσω, δεν θα υπάρχει φυσιολογική ανάπτυξη. Εν μέρει, ως ένα σημείο, αυτό συνέβη. Ήμουν, όμως, τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Έκανα πολλά χειρουργεία και φυσικοθεραπείες, βρέθηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι που με βοήθησαν να φτάσω στο σημείο να περπατάω, έστω με τον τρόπο που περπατάω, γιατί μας είχαν πει ότι δεν θα τα καταφέρω. Όλη αυτή η φροντίδα μού πρόσφερε μία καλύτερη ποιότητα ζωής. Στάθηκα στα πόδια μου 1,5 έτους, αλλά από την ηλικία των τριών, τεσσάρων ετών, άρχισε να μην υπάρχει ανάπτυξη στα πόδια. Έχω φτάσει στα 34, το δεξί μου πέλμα είναι 35 νούμερο και 36 είναι το αριστερό, παρά τα χειρουργεία με τα οποία τα μεγάλωσαν. Έχω ακόμα μία ατροφία στη γάμπα. Η στήριξή μου βασίζεται σε δικέφαλο και τετρακέφαλο που δυνάμωσαν με φυσικοθεραπείες πάνω από 15 χρόνια. Έτσι, μπορώ και περπατάω. Κουράζομαι πιο γρήγορα, βέβαια. Χρησιμοποιώ αμαξίδιο σε μεγάλα ταξίδια για να μην επιβαρύνω μέση και πόδια, αλλά θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, γιατί συνάντησα άτομα με την ίδια αναπηρία τα οποία ήταν καθηλωμένα σε αναπηρικό καροτσάκι. Επίσης, το 98% των παιδιών μ’ αυτή την αναπηρία, έχουν υδροκεφαλία, εγώ δεν έχω. Τον πατέρα μου τον έχασα μικρός. Η μητέρα μου δεν το έβαλε κάτω. Το πάλεψε. Βρήκε τους κατάλληλους ειδικούς και είχα μία πάρα πολύ καλή αποκατάσταση.
Είσαι λειτουργικός, πάντως…
Εντάξει, περπατάω λίγο πιο αργά, αλλά δεν είναι το ίδιο, με το να ήμουν σε ένα αμαξίδιο και να ψάχνω ασανσέρ για να ανέβω. Έχουμε και το πρόβλημα των υποδομών στην Ελλάδα. Μπορεί να μην λειτουργούν τα ασανσέρ ή να μην υπάρχουν ράμπες για τα αναπηρικά αμαξίδια. Οπότε, δόξα τω Θεό, είμαι καλά.
Προφανώς, η συνεχόμενη διαδικασία των φυσικοθεραπειών ήταν και το έναυσμα να μπεις στον κόσμο του αθλητισμού…
Ναι, ήταν το άλφα και το ωμέγα. Μεγάλωσα ουσιαστικά μέσα σε ένα φυσικοθεραπευτήριο. Η κινησιοθεραπεία με βοήθησε. Το μικρόβιο του αθλητισμού μπήκε μέσα μου από μικρή ηλικία. Δεν έπινα, δεν κάπνιζα, φρόντιζα το σώμα μου. Γι’ αυτό πέτυχα και στον πρωταθλητισμό. Είχα την υποδομή.
Ως παιδί με αναπηρία πώς σε αντιμετώπισε το κοινωνικό και σχολικό περιβάλλον;
Σε γενικές γραμμές καλά μπορώ να πω. Είχα κάποια περιστατικά μπούλινγκ και κοροϊδίας, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν δίπλα μου, είχα φίλους που δεν τους ένοιαζε το πρόβλημά μου. Μερικές φορές μικρός θύμωνα που δεν μπορούσα να συμμετέχω σε όλες τις δραστηριότητες, αλλά δεν ένιωσα απόρριψη.
«Με ενοχλούσαν τα αδιάκριτα βλέμματα στη θάλασσα, ως ενήλικας πήγα 27 χρονών για μπάνιο»
Σε κοιτούσαν περίεργα στο δρόμο; Ένιωθες πάνω σου αδιάκριτα βλέμματα;
Με ενοχλούσε πάντα η θάλασσα, γιατί όταν πήγαινα για μπάνιο ήταν εμφανές το πρόβλημα και οπτικά. Με ενοχλούσε το έντονο βλέμμα των ανθρώπων, με κοιτούσαν επειδή είχα μικρά πέλματα. Με πείραζε πολύ και πέρασαν πολλά χρόνια για να κάνω μπάνιο στη θάλασσα, ακόμα και ενήλικας την απέφευγα. Μετά τα 13 απέκτησα ένα μικρό κόμπλεξ μ’ αυτό. Πήγαινα στη θάλασσα με μακρύ παντελόνι. Φορούσα μαγιό από κάτω, αλλά δεν έμπαινα μέσα.
Από τα 13 μου ξαναμπήκα στη θάλασσα στα 27, όταν γνώρισα την γυναίκα μου. Έπαθα έγκαυμα δευτέρου βαθμού στα πόδια από τον ήλιο, επειδή είχε να τα δει ήλιος πολλά χρόνια. Είχα κάνει δύο τεράστιες φουσκάλες στο καλάμι. Τώρα πια κάνω βάρη το καλοκαίρι με σορτσάκι. Πλέον και να με κοιτούν δεν με πειράζει. Το ξεπέρασα, ίσως, γιατί μέσω της αναπηρίας αναγνωρίστηκε η προσπάθειά μου, έγινα Παραολυμπιονίκης. Σκέφτομαι, ότι θα δουν πως παρά το πρόβλημά μου κατάφερα κι έγινα χάλκινος Παραολυμπιονίκης!
Και η γυναίκα σου φαντάζομαι, ότι βοήθησε πολύ να ξεπεράσεις αυτή την αναστολή…
Ναι, με βοήθησε πάρα πολύ, γιατί από την αρχή δεν το θεωρούσε πρόβλημα. Ήταν η κινητήριος δύναμη για να αποβάλλω γρήγορα πολλά κόμπλεξ. Βέβαια, πρώτα έπρεπε να τα βρω με τον εαυτό μου…
Ο αθλητισμός σε βοήθησε να ξεπεράσεις όχι μόνο τα αδιάκριτα βλέμματα, αλλά και να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση για την ζωή;
Ναι, βέβαια, γιατί κατάφερα μέσα από αναπηρία να βγω πιο δυνατός και να φτάσω να κάνω πρωταθλητισμό. Εννοείται, ότι δεν θα ήθελα να έχω αναπηρία, αλλά θυμάμαι, ότι η μητέρα μου με ρωτούσε από μικρό. «Αν ξέραμε, ότι θα είχες αυτό το πρόβλημα, θα ήθελες να είχες γεννηθεί;». Πάντα απαντούσα, καταφατικά. Μπορώ, πλέον, μέσα από τις δικές μου εμπειρίες να βοηθήσω άλλους ανθρώπους με αναπηρία, ή χωρίς αναπηρία. Να τους περάσω το μήνυμα, ότι αν προσπαθήσεις στην ζωή σου, όσες δυσκολίες και να βρεθούν μπροστά σου, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Εγώ τα κατάφερα με το πείσμα. Είναι στο dna του Έλληνα αθλητή το πείσμα, γιατί, κατά τα άλλα, στήριξη δεν υπάρχει. Αν βοηθούσε το κράτος θα μπορούσαμε να έχουμε περισσότερους αθλητές και κυρίως πρωταθλητές.
Πόσο μόχθησες για να φέρεις το χάλκινο μετάλλιο σε Παραολυμπιακούς στην Ελλάδα;
Έπρεπε από τα 67 κιλά να φτάσω τα 95, σε ένα αγώνισμα για το οποίο δεν είχα τις προδιαγραφές. Όταν λες δισκοβόλο σκέφτεσαι ένα θηρίο. Δεν ήμουν μεγαλόσωμος. Είχα, όμως, μεγάλη θέληση. Έπρεπε να βελτιωθώ ως σωματοδομή, κι αυτή η μεγάλη αύξηση βάρους με επιβάρυνε πολύ στο βάδισμα. Είναι κάποια ρίσκα που παίρνεις αναγκαστικά για να πετύχεις τους στόχους σου. Στην αρχή δεν σκεφτόμουν, ότι θα φτάσω να γίνω Παραολυμπιονίκης. Βλέποντας, όμως, τη βελτίωσή μου την πρώτη διετία, με προκρίσεις σε Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα και είσοδο στην καλύτερη οχτάδα των διοργανώσεων, άρχισα να συνειδητοποιώ, ότι με λίγο τύχη μπορούσα να φτάσω πολύ ψηλά. Μετά την 4η θέση στο Τόκιο το 2021 είπα «Κώστα συνέχισε να δουλεύεις, κάνε υπομονή και θα έρθει το μετάλλιο». Το πίστεψα. Στο Παρίσι τελικά το πήρα, παρότι στο Τόκιο είχα καλύτερη επίδοση με βολή 1,5 μέτρο παραπάνω.
Πώς ξεκίνησες την δισκοβολία;
Ξεκίνησα ως καθιστός ρίπτης με ακόντιο. Πίστευα, ότι το ακόντιο επειδή είναι ελαφρύτερο όργανο, θα με βόλευε περισσότερο, λόγω της σωματοδομής μου. Τυχαία, όμως, το 2017, ήρθε η γυναίκα μου σε μία προπόνηση. Είδε τους δίσκους και με ρώτησε από περιέργεια πώς τους πετάμε. Για να της δείξω, χωρίς να ξέρω, πέταξα έναν δίσκο 15-16 μέτρα, σαν τούβλο, χάλια τεχνικά. Με κοίταξε και μου είπε «μ’ αρέσει περισσότερο η κίνησή σου με το δίσκο, παρά με το ακόντιο». Ευτυχώς, που μου το είπε και μεταπήδησα στη δισκοβολία, γιατί στον ακοντισμό δεν είχα τις δυνατότητες να βγω εκτός Ελλάδας. Στον δίσκο μέσα σε ένα εξάμηνο πήρα την πρώτη πρόκριση για Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αν και αρχικά δεν με βοηθούσε το σώμα μου.
Η αναγνωρισιμότητα των επιτυχιών στον αθλητισμό έχει αλλάξει κάτι στη ζωή σου, ή στην συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί σου, ή όχι;
Ειδικά στον τόπο που ζω νιώθω αγάπη και ενθάρρυνση, αλλά δεν μου δόθηκαν δυνατότητες για καλύτερη ποιότητα προπόνησης και ζωής. Υπήρξε μόνο ηθική επιβράβευση.
«Είμαι τυχερός που γνώρισα την γυναίκα μου, έκανε πολλές θυσίες και δεν γκρίνιαζε ποτέ»
Ποιοι άνθρωποι σε βοήθησαν να φτάσεις στο μετάλλιο;
Η μητέρα μου σίγουρα, γιατί έκανε τα πάντα για να έχω μία καλύτερη ποιότητα ζωής και να φτάσω ως εδώ στον αθλητισμό. Η οικογένειά μου και η κόρη μου, αποτελούν, επίσης, κινητήρια δύναμή μου. Περιμένουμε τώρα και δεύτερο παιδί. Και οι παιδικοί μου φίλοι είναι κοντά μου, γιατί ξέρουν τι πέρασα. Ο προπονητής μου ο Μιλτιάδης Κυριακίδης, επίσης, με βοηθάει πολύ. Είμαστε μαζί από το 2019. Έχουμε καταφέρει πάρα πολλά και τον ευχαριστώ πολύ. Πλέον, ανήκει στην οικογένειά μου. Αν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου τα υπόλοιπα είναι κομμάτια του παζλ που ενώνονται για να φτάσεις ψηλά.
Την γυναίκα σου πως την λένε;
Στέλα.
Είναι αρτιμελής;
Ναι.
Τι θέλεις να της πεις;
Θέλω να της πω ότι είμαι τυχερός που την γνώρισα. Με την αγάπη της και τα συναισθήματα που ένιωσα δίπλα της κατάφερε να με κάνει καλύτερο άνθρωπο και πατέρα. Φτιάξαμε μία υπέροχη οικογένεια. Με στήριξε πολύ από την αρχή. Για παράδειγμα, λέγαμε, ότι δεν θα βγούμε για δύο μήνες από το σπίτι για να εξοικονομήσουμε χρήματα και να πάρω συμπληρώματα διατροφής για έναν αγώνα στο εξωτερικό. Έκανε θυσίες για μένα, δεν την πείραξε ποτέ, παρότι δεν ήξερε μέχρι πού μπορεί να φτάσω. Ποτέ δεν γκρίνιαζε.
Ούτε, βέβαια, την πείραξε ποτέ η αναπηρία σου…
Όχι, πιο πολύ πείραζε εμένα (σ.σ. γέλιο), παρά την ίδια. Έζησε πολλά σκηνικά με την αναπηρία μου και αναφέρομαι σε όσα φαίνονται και σε όσα δεν φαίνονται…
Ποια είναι αυτά που δεν φαίνονται;
Είναι θέματα σε όργανα του σώματος. Μέσα σε ένα μήνα γνωριμίας έζησε πάρα πολλά, κι αφού δεν έφυγε… τρέχοντας, κατάλαβα, ότι αυτήν τη γυναίκα θα την παντρευτώ, ότι βρήκα το άλλο μου μισό.
Πόσο σπάνιοι είναι άνθρωποι σαν την γυναίκα σου;
Υπάρχουν εκεί έξω, αλλά τους βρίσκεις δύσκολα. Εγώ την βρήκα και δεν την αφήνω (σ.σ. γέλιο).
Την κόρη σου πώς την λένε;
Tην λένε Αθηνά.
Πόσο χρονών είναι και τι θες να της πεις;
Είναι 5,5 ετών. Βλέποντας στα μάτια της τον θαυμασμό που νιώθει για μένα, μου δίνει δύναμη, γίνεται πηγή έμπνευσης και κίνητρο για να συνεχίσω. Γιατί ξέρω, ότι όταν γυρίσω σπίτι και δει το μετάλλιο, θα λάμπουν τα μάτια της από χαρά και περηφάνεια για τον μπαμπά της. Όταν πήγα να μιλήσω στο σχολείο της συγκινήθηκε, παρότι είναι πολύ μικρή. Ελπίζω να έχει πάρει το μάθημα, ότι δεν πρέπει να τα παρατάς ποτέ. Με τα άτομα με αναπηρίες, ακόμα και με βαριές αναπηρίες, έχει πολύ καλές σχέσεις. Το πώς συμπεριφέρονται τα παιδιά σε άτομα με αναπηρία, όταν υπάρχει στο οικογενειακό τους περιβάλλον και το πώς συμπεριφέρονται στην αντίθετη περίπτωση, είναι ένα στενάχωρο θέμα στην Ελλάδα. Διαφέρει πολύ η συμπεριφορά τους.
Τα παιδιά είναι αθώα, θα έπρεπε να εξοικειώνονται από τους μεγαλύτερους στο θέμα της αναπηρίας. Η κόρη μου μιλάει και με συναθλητή μου, που έχει πολύ μεγάλη δυσκολία ακόμα και στην ομιλία, μπορεί να μην καταλαβαίνει τι λέει, αλλά δεν την πειράζει. Θα δει άτομο με ακρωτηριασμό χωρίς έκπληξη. Άλλα παιδιά σοκάρονται. Για παράδειγμα, ο προπονητής μου έχει χάσει το ένα του πόδι και έχει βάλει μεταλλικό. Η κόρη μου θα πάει και θα το ακουμπήσει άνετα. Αντίθετα, έτυχε να πάω να μιλήσω σε σχολείο με συναθλητή μου που είχε μεταλλικό πόδι και πολλά παιδάκια δεν ήθελαν ούτε καν να κοιτούν το πόδι. Υπάρχει έλλειμα ενημέρωσης.
«Οι αθλητές με αναπηρία βρίσκονται στην επικαιρότητα στους Παραολυμπιακούς και μετά ξεχνιούνται για τέσσερα χρόνια»
Ως χώρα και ως κοινωνία σε επίπεδο υποδομών και νοοτροπίας στη Συμπερίληψη, σε τι επίπεδο βρισκόμαστε;
Είμαστε πολύ πίσω. Στο Καυτανζόγλειο, για παράδειγμα, οι καθιστοί ρίπτες έχουμε τις πατέντες μας (σ.σ. καρέκλα ρίψεων) στο γήπεδο, στο οποίο για να κατέβει ένα καρότσι θα πρέπει είτε να κάνει έναν τεράστιο κύκλο, να βγει έξω από το γήπεδο και να ξαναμπεί, είτε να το κουβαλήσουν. Τα γήπεδα θέλουν πολύ μεγάλη βελτίωση ακόμα και για τους αρτιμελείς αθλητές. Σε σχέση με το εξωτερικό υστερούμε πολύ. Το να κάνεις μία ράμπα ή ένα ασανσέρ δεν είναι κάτι φοβερό. Μόνο στους Παραολυμπιακούς ακούγονται οι ανάγκες των ανθρώπων με αναπηρία, μετά ξεχνιούνται για τέσσερα χρόνια. Πρέπει ομαδικά να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας τα άτομα με αναπηρία.
Πας, για παράδειγμα, στη Γερμανία και βλέπεις ότι στη διάβαση σταματούν τα αυτοκίνητα για να περάσει ο πεζός, ανάπηρος, ή όχι. Μου φάνηκε περίεργο, όταν το είδα για πρώτη φορά, αλλά εκεί οι άνθρωποι μεγάλωσαν μ’ αυτή την νοοτροπία. Επίσης, στο εξωτερικό δεν νιώθεις αδιάκριτα βλέμματα, αν είσαι άτομο με αναπηρία και ιδίως βλέμματα με οίκτο. Δεν θέλω να με σεβαστείς επειδή με λυπάσαι, αλλά επειδή είμαι συνάνθρωπός σου».
«Υπάρχει μεγάλη υποκρισία, αρκετοί υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία στα σόσιαλ μίντια, όχι στην πράξη»
Στον συνάνθρωπό σου που παρκάρει σε θέση αναπήρου ή κλείνει μία ράμπα τι θέλεις να του πεις;
Το ίδιο άτομο που το κάνει αυτό είμαι βέβαιος, ότι βγαίνει στα σόσιαλ μίντια και υπερασπίζεται τα άτομα με αναπηρία και λέει, ότι πρέπει να τα σεβόμαστε. Ο ίδιος θα παρκάρει το αυτοκίνητό του στη ράμπα και θα πει «δύο λεπτά το άφησα», αλλά το παιδί με το καρότσι κάνει άλλα 150 μέτρα για να βρει την επόμενη ράμπα. Υπάρχει μεγάλη υποκρισία. Αν αυτός ο άνθρωπος είχε παιδί με αναπηρία θα πολεμούσε για τα δικαιώματά του. Δηλαδή, πρέπει να φτάσει στο σπίτι σου το πρόβλημα για να μην παρκάρεις σε ράμπες; Θέλω να πω σ’ αυτούς τους ανθρώπους να μας σέβονται, όπως θέλουν να τους σέβονται κι αυτούς οι άλλοι άνθρωποι. Πάντως, πρέπει να πω, ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των συμπολιτών μας δείχνει τον απαιτούμενο σεβασμό. Επίσης, ένα άλλο θέμα είναι σε τι κατάσταση βρίσκονται οι ράμπες στα πεζοδρόμια.
Περιέγραψέ μας την εμπειρία κατάκτησης του μεταλλίου στο Παρίσι;
Είχα κακούς διαιτητές, που μου έδιναν άκυρες βολές. Μου έκοβε τα φτερά αυτό. Ευτυχώς το διαχειρίστηκα. Το… είχα και το ασημένιο, αλλά πάλι καλά που κατάφερα και πήρα το χάλκινο με την εμπειρία μου. Ο κάθε αγώνας είναι μάθημα για τον επόμενο.
Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου;
«Φέτος θα πάρω μέρος στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα που θα γίνει στην Ινδία και θα ξεκινήσει στις 26 Σεπτεμβρίου. Έχουμε και το Πανελλήνιο πρωτάθλημα τον Ιούλιο. Θα ήθελα να κάνω δύο αγώνες στο εξωτερικό για να διατηρηθώ σε φόρμα, αλλά δεν έχω τα χρήματα. Δεν θέλω να δαπανήσω τις οικογενειακές μας οικονομίες γι’ αυτό τον λόγο. Άρα και φέτος θα κάνω μία ελλιπή προετοιμασία, όπως έκανα και για το Παρίσι».
Η Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες είναι μακριά. Όμως, φαντάζομαι, ότι, ήδη, έχεις βάλει κάποιο στόχο…
Θέλω να είμαι μέσα στα μετάλλια πάλι. Θα προσπαθήσω να πάω ακόμα καλύτερα απ’ ότι στο Παρίσι.
«Ο πατέρας μου ήταν αθλητής στο Κικ Μπόξινγκ, πέθανε από χτύπημα σε αγώνα»
Το ότι έγινες Παραολυμπιονίκης τι προνόμια σου εξασφάλισε;
Tον διορισμό τιμής ένεκεν σε θέση εργασίας στον δημόσιο τομέα, αλλά υπάρχουν πολλοί Παραολυμπιονίκες, που διορίσθηκαν μετά από μία δεκαετία! Είμαστε μόνο 80 άτομα συνολικά σε εκκρεμότητα. Υποσχέθηκαν, ότι θα λυθεί το πρόβλημα. Οι αρτιμελείς διορίζονται πολύ πιο γρήγορα. Αν θέλουμε να υπάρχει ισότητα πρέπει να έχουμε την ίδια αντιμετώπιση από το κράτος. Επίσης, όταν γυρίσαμε από το Παρίσι πήραμε τα πριμ της προηγούμενης Ολυμπιάδας του 2021».
Βλέπω, έχεις αρκετά τατουάζ…
Όλα έχουν μία ξεχωριστή σημασία για μένα. Και ο πατέρας μου ήταν αθλητής στις πολεμικές τέχνες, έκανε Κικ Μπόξινγκ. Το 1999 σε ένα ερασιτεχνικό αγώνα, δέχτηκε ένα χτύπημα, δημιουργήθηκε αιμάτωμα, δεν το πήραν χαμπάρι νωρίς και μετά από λίγες ημέρες απεβίωσε. Γι’ αυτό έχω τατουάζ το όνομά του και δύο γάντια πυγμαχίας. Επίσης, έχω τατουάζ την ρήση του Μοχάμεντ Άλι «υπέφερε τώρα, για να ζήσεις μία ζωή ως πρωταθλητής». Έχω, επίσης, τατουάζ δύο χέρια να πιάνει το ένα το άλλο, είναι το χέρι το δικό μου και της γυναίκας μου. Γράφει «μαζί ως το τέλος», γιατί μαζί ξεκινήσαμε, τα ζήσαμε όλα μαζί, δυσκολίες, χαρές και λύπες και είμαστε το στήριγμα ο ένας του άλλου.
Δημήτρης Τσιφτσόγλου (Τεχνικός Σύμβουλος της Παραολυμπιακής Ομάδας Στίβου): «Το πρόβλημα είναι οι εγκαταστάσεις και η έλλειψη κινήτρων»
Ο Δημήτρης Τσιφτσόγλου είναι Τεχνικός Σύμβουλος της Παραολυμπιακής Ομάδας Στίβου (και Πρώην Ομοσπονδιακός Προπονητής Στίβου). Από τη θεσμική του θέση στήριξε εξ αρχής τον Κώστα Τζούνη. Ήταν παρών καθ’ όλη την διάρκεια της συνέντευξης και κατέθεσε στο τέλος και τη δική του άποψη:
«Έχουμε την τύχη να σε έχουμε δίπλα μας, στους χώρους που γυμναζόμαστε και βλέπεις ιδίοις όμμασι τις συνθήκες προπόνησης των αθλητών μας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι αθλητές με αναπηρία και χωρίς αναπηρία είναι οι εγκαταστάσεις και τα κίνητρα. Διαχρονικά δεν γίνεται σωστή κατασκευή νέων αθλητικών εγκαταστάσεων και συντήρηση των ήδη υπαρχόντων. Ξεκινάμε από τα απλά θέματα της καθαριότητας, όπως βλέπεις κι εσύ, μέχρι τα θέματα της προσβασιμότητας και του εξοπλισμού. Έχουμε αίθουσα που ανήκει στην Παραολυμπιακή Επιτροπή και παλεύουμε χρόνια να βρούμε χρηματοδότηση και να εξοπλιστεί με σύγχρονα μηχανήματα, γιατί αυτά που υπάρχουν είναι απαρχαιωμένα. Δυστυχώς, ενώ είχαμε υποσχέσεις από την Περιφέρεια, ότι θα καλύψει το κόστος αγοράς των οργάνων, δεν έχει γίνει τίποτα. Το απογοητευτικό, επίσης, είναι, ότι όταν εξαγγέλθηκαν τα έργα που θα γίνουν στην Περιφέρεια, δεν έγινε απολύτως καμία αναφορά σε αθλητικό έργο!
Από την άλλη, δόθηκαν υποσχέσεις, ότι θα αναβαθμιστεί το Καυταντζόγλειο, θα γίνουν έργα αντικατάστασης του ταρτάν, εξαερισμού των χώρων και εκσυγχρονισμού του εξοπλισμού. Για να καταλάβετε, δεν μπορούν να γίνουν στο Στάδιο, αυτή την στιγμή, επίσημοι αγώνες. Γι’ αυτό σταμάτησαν να γίνονται και Πανελλήνια πρωταθλήματα. Η Πολιτεία και οι τοπικοί φορείς πρέπει να σκύψουν πάνω στο πρόβλημα και να δώσουν λύσεις.
Επίσης, πρέπει να δοθεί κίνητρο και στους αθλητές και στους προπονητές, ειδικά των ατόμων με αναπηρία. Μπορεί να βρεθεί ένα ταλέντο με ωριμότητα και αγωνιστικότητα, όπως, για παράδειγμα, είναι ο Κώστας, αλλά αν δεν έχει την σωστή καθοδήγηση δεν θα φτάσει ποτέ σε επίπεδο διακρίσεων. Αν δεν δοθούν κίνητρα και δεν γίνει αναβάθμιση των υποδομών, οι συμμετοχές στους Παραολυμπιακούς του Λος Άντζελες θα είναι λιγότερες, όπως πολύ πιθανόν και οι διακρίσεις, το ανέφερα και επίσημα στην έκθεσή μου στην Παραολυμπιακή Επιτροπή».
