Είναι κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ στα 200 μέτρα κάτω των 23 ετών και παράλληλα με τις προπονήσεις της σπουδάζει στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Παραλίγο, όμως, θα γινόταν ένα αστέρι του γυναικείου ποδοσφαίρου, πιθανότατα με διεθνή καριέρα.Το ποδόσφαιρο, όπως τόνισε, μιλώντας στα Μακεδονικά Νέα, είναι η πρώτη της αγάπη, που δεν την ξεπέρασε ποτέ. Εξαιτίας ενός τυχαίου γεγονότος άλλαξε άθλημα και οδηγήθηκε στον στίβο, όπου θριαμβεύει.
Η 23χρονονη σπρίντερ, με καταγωγή από τα Κουφάλια, μας μίλησε για τη διαδρομή που την οδήγησε από το ποδόσφαιρο στον στίβο. Ως παιδί έβλεπε τον ξάδερφό της κεντρικό αμυντικό Σωκράτη Φυτανίδη να παίζει ποδόσφαιρο στον Αστέρα Τρίπολης και στον Ατρόμητο Αθηνών και όταν μπήκε στην εφηβεία άλλαξε κανάλι στην τηλεόραση και άρχισε να βλέπει αγώνες στίβου, την Γκάμπι Τόμας, τηνΣα'Κάρι Ρίτσαρντσον, τον Νόα Λάιλς και την Τζαμαϊκανή Φρέιζερ Πράις.
Αναφέρθηκε, ακόμα, στην «απερίγραπτη και μοναδική», όπως την χαρακτήρισε, εμπειρία της συμμετοχής της στους Ολυμπιακούς αγώνες στο Παρίσι, στα όνειρά της, στους προσεχείς στόχους της, στις μεγάλες μορφές των σπριντ, στον θαυμασμό της για τον Μίλτο Τεντόγλου και τον Λορέν Μορόν και στην αγάπη της για τον Άρη.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της Πολυνίκης Εμμανουηλίδου στα Μακεδονικά Νέα και στον Σάκη Γκίνα:
Πολυνίκη πότε κατάλαβες ότι είσαι τόσο γρήγορη;
Η μαμά μου έλεγε, ότι, από τότε που άρχισα να περπατάω κλωτσούσα μία μπάλα. Έτσι, από μικρή με πήγαν σε ποδοσφαιρική ομάδα. Κι επειδή δεν είχε γυναικεία ομάδα στους Αετούς Ακροποτάμου εντάχθηκα στην ομάδα των αγοριών. Από έξι ετών έπαιζα ποδόσφαιρο με τα αγόρια. Ο προπονητής μόλις με είδε είπε «αυτό το παιδάκι, είναι πολύ μικρό, δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο». Η μητέρα μου, όμως, τον έπεισε. Με πήρε στην ομάδα και μόλις με είδε να τρέχω έπαθε σοκ. Ήμουν πολύ γρήγορη για την ηλικία μου. Κατά τη διάρκεια των αγώνων τα παιδιά μου πετούσαν την μπάλα, κι επειδή ήμουν πολύ γρήγορη δεν με έπιανε κανείς, έτσι έβαζα πολλά γκολ. Θυμάμαι τον εαυτό μου από μικρή με μία μπάλα στα πόδια να τρέχω γρήγορα. Ο Σωκράτης Φυτανίδης είναι πρώτος ξάδερφός μου, τον έβλεπα στην τηλεόραση, όταν έπαιζε στον Αστέρα Τρίπολης και στον Ατρόμητο. Μου άρεσε το ποδόσφαιρο.
Πώς ήταν να παίζεις ποδόσφαιρο με αγόρια;
Τα αγόρια σε μικρή ηλικία δεν είναι πιο δυνατά από τα κορίτσια, οπότε ξεχώριζα, λόγω ταχύτητας, ανάμεσά τους, παρότι ήμουν κορίτσι.
Πιστεύεις, ότι θα ήσουν πολύ καλή, εάν συνέχιζες να παίζεις ποδόσφαιρο;
Το πιστεύω. Είχα πρόταση από τον Άγιαξ, όταν ήμουν στην Α΄ Γυμνασίου. Με είδαν να παίζω στο χωριό και μου πρότειναν να πάω στην Ολλανδία. Εξασφάλιζαν όλα τα έξοδα διαμονής και σίτισης, δουλειά και αυτοκίνητο στους γονείς μου, αλλά για οικογενειακούς λόγους δεν πήγα τελικά. Δεν ξέρω, αν το έχω μετανιώσει, που με κέρδισε ο στίβος. Πλέον, μ’ αρέσει περισσότερο ο στίβος, γιατί είναι ατομικό άθλημα, αλλά το γυναικείο ποδόσφαιρο στο εξωτερικό προσφέρει επαγγελματική αποκατάσταση. Ποιος ξέρει… Όταν σταματήσω τον στίβο, μπορεί να επιστρέψω στο ποδόσφαιρο...
Και πώς από το ποδόσφαιρο μεταπήδησες στον στίβο;
Όταν ήμουν 12 ετών η ομάδα του χωριού έπαψε να υπάρχει. Για έναν χρόνο δεν έκανα τίποτα. Στα 13 ήμουν σπίτι με δύο φίλες μου και μου πρότειναν να ξεκινήσουμε στίβο. Δέχτηκα, αν και δεν ήξερα καν τι είναι ο στίβος. Εντάχθηκα στις ακαδημίες της σημερινής προπονήτριάς μου Κατερίνας Αλεξοπούλου. Στην αρχή δεν μου άρεσε. Ήταν «κολλημένο» το μυαλό μου στο ποδόσφαιρο, γι’ αυτό και δεν ακολουθούσα τις οδηγίες της προπονήτριας. Από τους πρώτους αγώνες που συμμετείχα, όμως, έβγαινα πρώτη, κι αυτό με έκανε σταδιακά να αγαπήσω το άθλημα.Στο ευρωπαϊκό φεστιβάλ σπριντ στο Ριέτι της Ιταλίας, στην κατηγορία Κ16, βγήκα τρίτη και τότε κατάλαβα, ότι μου πάει αυτό το άθλημα.
«Τα χρωστάω όλα στην προπονήτριά μου»
Από τα πρώτα σου βήματα στο στίβο προπονήτριά σου είναι η Κατερίνα Αλεξοπούλου…
Όλα τα χρωστάω στην προπονήτριά μου. Αυτή με έκανε να αγαπήσω τον στίβο. Της οφείλω τη βελτίωσή μου και τα ρεκόρ κάθε χρόνο, όλα τα έχουμε πετύχει μαζί. Τις χρωστάω τα πάντα.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο προσόν σου ως χαρακτήρας, που σε βοήθησε στον αθλητισμό;
To ότι είμαι πολύ δυναμική και πεισματάρα.
Ποιο είναι το όνειρό σου;
Να μπω σε τελικό στους Ολυμπιακούς αγώνες. Είναι πολύ δύσκολο, το ξέρω. Θέλει πολύ δουλειά. Θα ήθελα, επίσης, να γίνω η καλύτερη σπρίντερ στην Ευρώπη. Στα 21 μου χρόνια, φέτος, κατάφερα να μπω στον τελικό στα 200 μέτρα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, όπου βγήκα όγδοη. Άρα, γιατί στο μέλλον να μην πάρω ένα μετάλλιο; Στην ηλικιακή κατηγορία μου, αυτή την στιγμή, είμαι η καλύτερη στην Ευρώπη. Πέρυσι είχα την καλύτερη επίδοση και στα 100 και στα 200 μέτρα. Η Τσέχα Καρολίνα Μανάσοβα έτρεξε, φέτος, στα 60 μέτρα 7.23, εγώ έχω 7.24, οπότε υπάρχει ανταγωνισμός. Όσο για τους Ολυμπιακούς; Τα σπριντ είναι από τα πιο δύσκολα αθλήματα. Είναι δύσκολο να κερδίζεις σε μεγάλες διοργανώσεις ειδικά τις Αμερικανίδες και τις Τζαμαϊκανές.
Και στο μίτινγκ που έγινε πρόσφατα στη Γαλλία επιβεβαίωσες την εξαιρετική σου κατάσταση. Πώς ήταν η εμπειρία;
Αρκετά καλή. Ισοφάρισα το ατομικό μου ρεκόρ στα 60 μέτρα. Συμμετείχαν κορυφαίες αθλήτριες της Ευρώπης. Σε βοηθούν τέτοιες διοργανώσεις, συνηθίζεις τον ανταγωνισμό.
Έγινες γνωστή στο πανελλήνιο, όταν τον Μάρτιο του 2023, πριν από την έναρξη της κούρσας των προκριματικών των 60 μέτρων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στην Κωνσταντινούπολη, άγγιξες το σύμβολο του πένθους στη στολή σου και έστειλες ένα φιλί δείχνοντας τον ουρανό, υπό το χειροκρότημα των Τούρκων θεατών, ως φόρο τιμής στα νέα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους στο πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών…
Μάθαμε στην αποστολή για την τραγωδία στα Τέμπη, στεναχωρηθήκαμε όλοι πάρα πολλοί και μου βγήκε αυθόρμητα η κίνηση που έκανα στον αγώνα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα.
«Μοναδική και απερίγραπτη εμπειρία οι Ολυμπιακοί αγώνες»
Στους Ολυμπιακούς έκλαψες, γιατί στα 100 μέτρα στον προκριματικό ήσουν άτυχη και βρέθηκες σε πολύ ανταγωνιστική σειρά. Στα 200 μέτρα,όμως, χαμογέλασες γιατί πέρασες στον ημιτελικό. Ποιες εμπειρίες σου έμειναν αξέχαστες από τους Ολυμπιακούς στο Παρίσι;
Η απίστευτα γρήγορη εναλλαγή συναισθημάτων μέσα σε ένα διήμερο. Τα ένιωσα όλα. Λύπη και χαρά… Τη μία ημέρα έκλαιγα και την άλλη γελούσα. Οι Ολυμπιακοί ήταν μία μοναδική εμπειρία, απερίγραπτη. Έτρεχα με αθλήτριες που τις έβλεπα μικρότερη στην τηλεόραση και έλεγα «μακάρι να μπορέσω κάποια στιγμή να τρέξω μαζί τους». Όντως, πήγα στο Παρίσι, έτρεξα μαζί τους και πολλές απ’ αυτές τις πέρασα κιόλας.
Στόχος τώρα είναι προφανώς το Πανευρωπαϊκό Κ23 το καλοκαίρι στη Νορβηγία…
Πριν από δύο χρόνια ήμουν η μικρή τής κατηγορίας και πήρα το χάλκινο μετάλλιο. Φέτος θα είμαι η μεγάλη της κατηγορίας, άρα, ο στόχος μου είναι το χρυσό. Αν με ρωτάτε σε ποια από τα δύο αγωνίσματα, 100 ή 200, θα απαντήσω, ίσως και στα δύο.
«Πρότυπά μου είναι η Τόμας και η Ρίτσαρντσον»
Είσαι καλύτερη στα 100 ή στα 200;
Φαίνεται, ότι είμαι λίγο καλύτερη στα 200 μέτρα, γιατί τα 60 και τα 100 είναι πιο δυναμικά αγωνίσματα. Εγώ τρέχω περισσότερο με την ελαστικότητά μου. Πρέπει να δυναμώσω κι άλλο.
Ποια είναι το πρότυπό σου στα σπριντ;
Στα 200 μέτρα μ’ αρέσει πολύ η Γκάμπι Τόμας,όχι μόνο επειδή πήρε το χρυσό στο Παρίσι,αλλά, κυρίως, επειδή είναι καλός χαρακτήρας. Δεν σε απαξιώνει, σου χαμογελάει, σου μιλάει. Είναι πολύ σεμνή αθλήτρια. Στα 100 μέτρα, παρότι είναι σνομπ, μ’ αρέσει ηΣα'Κάρι Ρίτσαρντσον. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, όπως κι εγώ, την θαυμάζω γιατί ξεπέρασε όλα τα εμπόδια και κατάφερε τόσα πολλά».
Τζαμάικα εναντίον ΗΠΑ. Η διαχρονική μάχη στα σπριντ…Με ποιον είσαι;
Η Γκάμπι και η Ρίτσαρντσον είναι Αμερικανίδες. Και στους άνδρες ο Νόα Λάιλς, ο κορυφαίος σπρίντερ, είναι Αμερικανός, ωσότου, θα πω, Αμερική. Μου αρέσει, βέβαια και η Τζαμαϊκανή Φρέιζερ Πράις, για τη σεμνότητά της και τη θετική της αύρα.
«Στην Ελλάδα θαυμάζω τον Τεντόγλου, έχει τρομερή ψυχολογία»
Στην Ελλάδα ποιο είναι το πρότυπό σου;
Όταν ήμουν μικρή είχα ως πρότυπο την Ραφαέλα Σπανουδάκη. Τώρα, όμως, θαυμάζω πολύ τον Μίλτο Τεντόγλου. Είναι πολύ σεμνός αθλητής, αλλά ταυτόχρονα μπαίνει στον αγώνα με τρομερή ψυχολογία και στα τελευταία του άλματα πάντα νικάει. Δεν ξέρω πώς το κάνει αυτό. Θα ήθελα να έχω την ψυχολογία του, γιατί η ψυχολογία είναι το παν την ώρα του αγώνα.
Μένεις στους ξενώνες στο Καυταντζόγλειο. Τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου; Ποια είναι η αγαπημένη σου σειρά, ταινία και ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο;
Όταν έχω χρόνο διαβάζω βιβλία. Άρχισα φέτος το διάβασμα. Παλαιότερα δεν μου άρεσε. Διαβάζω, κυρίως, βιβλία ψυχολογίας. Τώρα διαβάζω ένα βιβλίο με τίτλο, «Πώς να κερδίζεις φίλους και να επηρεάζεις τους ανθρώπους». Από σειρές μ’ αρέσει το «Express», είναι αστυνομική περιπέτεια, αλλά η αγαπημένη μου είναι το «The 100», επιστημονική φαντασία. Κατά τα άλλα προτιμώ την ξεκούραση.
Τι σου λένε οι συγχωριανοί σου, όταν πας εκεί, η οικογένειά σου;
Στο χωριό είναι όλοι πολύ περήφανοι για μένα. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις την υποστήριξη των συγχωριανών σου. Όσο για την οικογένειά μου; Η μαμά μου δουλεύει σε βενζινάδικο και ο μπαμπάς είναι οικοδόμος. Όταν πάει ο κόσμος να βάλει βενζίνη, ακόμα και άγνωστοι, δίνουν συγχαρητήρια στην μαμά μου για τις επιτυχίες μου.
Άλλα αδέρφια έχεις;
«Ναι, έχω τρεις αδερφούς μεγαλύτερους. Με προσέχουν. Είναι κι αυτοί περήφανοι για μένα».
Ανοίγει επαγγελματικούς δρόμους η ενασχόληση με τον στίβο;
Όχι, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Μόνο εάν είσαι Τεντόγλου, Καραλής και Πετρούνιας, δηλαδή, Ολυμπιονίκης. Όταν σταματήσω τον αθλητισμό θα έχω ως «όπλο» για επαγγελματική αποκατάσταση, μάλλον, μόνο το πτυχίο μου στα ΤΕΦΑΑ.
«Η μητέρα μου με έκανε Άρη, ο Μορόν είναι παιχταράς»
Eίσαι φίλαθλος του Άρη, πας και στο Χαριλάου. Πώς έγινες φίλαθλος του Άρη;
Από μικρή η μητέρα μου ήταν Άρης, οπότε με έκανε και εμένα Άρη. Από πολύ μικρή ηλικία πηγαίνω στο γήπεδο, όταν δεν έχω αγώνες, βέβαια. Πάω περισσότερο στα ντέρμπι. Όπως είπα, μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Είναι στην καρδιά μου. Δεν μπορώ να το ξεχάσω. Στις ξένες ομάδες είμαι Ρεάλ.
Ποιον ποδοσφαιριστή θαυμάζεις;
Μικρότερη θαύμαζα τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Τώρα μ’ αρέσει πολύ ο Εμπαπέ. Στον Άρη ο Μορόν είναι παιχταράς.
