Η Θεσσαλονικιά Παραολυμπιονίκης μας υποδέχτηκε μαζί με την προπονήτριά της Ευαγγελία Βαγγέλογλου, στον σύλλογό της, τον Α.Σ. Νεάπολης και μας μίλησε για τον αγώνα ζωής που έκανε για να φτάσει μέχρι το βάθρο των Παραολυμπιακών αγώνων, για το πώς βίωσε την αναπηρία της, για το bullying που δέχονταν μικρή για τα όνειρά της, τις φιλοδοξίες της και για το μέλλον της.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΝΑΠΗΡΙΑ: «Τα είχα καλά με τον εαυτό μου, γι’ αυτό δεν έδινα σημασία στο bullying»
-Καταρχάς, Χριστίνα, πες μας πώς προέκυψε το θέμα της αναπηρίας στο αριστερό σου χέρι;
Η μαμά μου είχε ζόρικη γέννα. Είχα φτάσει στο σημείο να αργοπεθαίνω και ο γιατρός, επειδή, δεν μπορούσαν να με βγάλουν, μου έσπασε τους ώμους, με αποτέλεσμα να μου προκαλέσει την αναπηρία. Ήταν μία αναπηρία,αρχικά, 100%, αφού είχαν νεκρώσει όλα τα νεύρα και οι μυς μου. Δεν μπορούσα να κινήσω καθόλου το αριστερό μου χέρι. Ήταν μικρούλι και χωρίς μυς.
-Μετά τι έγινε;
Η μαμά μου, μου έκανε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις για να διαπιστωθεί, εάν έχει δημιουργηθεί και κάποιο άλλο θέμα ή κάποια άλλη αναπηρία, στον εγκέφαλό μου, στην σπονδυλική μου στήλη, στους ώμους μου. Μετά ξεκίνησα εντατικές φυσικοθεραπείες, καθημερινά 2-3 ώρες, τις συνέχισα μέχρι 12 χρονών. Δουλέψαμε πάρα πολύ με την αναπηρία μου και έτσι βελτιώθηκε η κατάσταση και μειώθηκε στο 50%».
-Έχεις πει, ότι δέχτηκες «bullying» στην παιδική ηλικία…
Δεν το λάμβανα ποτέ υπόψη μου, γιατί είχα να διαχειριστώ μία απαιτητική καθημερινότητα. Έπρεπε να πηγαίνω στο σχολείο και στο νοσοκομείο για τις φυσικοθεραπείες, για να βελτιωθεί το χέρι μου. Βασικός στόχος για μένα ήταν να βελτιωθεί το χέρι μου. Όλα περιστρέφονταν γύρω απ’ αυτό. Οπότε, δεν έδινα και μεγάλη βάση στο «bullying». Ίσως δεν έδινα σημασία και ασυνείδητα, επειδή ήμουν αποστασιοποιημένη από τα άλλα παιδιά. Δεν μου έχει αφήσει κανένα ψυχικό κατάλοιπο το «bullying».
-Πώς εκφράζονταν;
Όταν βλέπουν κάτι διαφορετικό το σχολιάζουν. Ειδικά τα παιδιά που δεν είχαν μάθει στην οικογένειά τους να είναι διακριτικά με τη διαφορετικότητα. Αυτά τα παιδιά, εκφράζονταν πιο απότομα, πιο έντονα. Με ρωτούσαν, για παράδειγμα, «γιατί είναι έτσι το χέρι σου;», «γιατί δεν μπορείς να παίξεις βόλεϊ;», «γιατί δεν μπορείς να τεντώσεις το χέρι σου;». Τέτοια σχόλια έκαναν. Δεν με κορόιδευαν. Για ένα μικρό παιδί, βέβαια, με μία διαφορετικότητα, δεν είναι και το καλύτερο να ακούει τέτοια σχόλια από τους συμμαθητές του.Δεν έδινα, όμως, σημασία.
-Ως μικρό κορίτσι, πώς αντιμετώπισες το θέμα της αναπηρίας σου;
Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω νιώσει μειονεκτικά, επειδή έχω μία αναπηρία. Ποτέ δεν ντράπηκα. Παίζαμε βόλεϊ κι εγώ δεν σκεφτόμουν ότι αφού δεν μπορώ να σηκώσω το χέρι μου δεν θα παίξω. Έμπαινα μέσα κι έπαιζα, πήγαινα χορό, προσκόπους, σε πολλές δραστηριότητες. Με βοήθησε πολύ η οικογένειά μου. Με έκαναν να νιώθω, ότι δεν είμαι διαφορετική από τα άλλα παιδιά. Και ο αδερφός μου, που είναι ένας χρόνο μικρότερος, με αντιμετώπιζε σαν να μην έχω τίποτα. Οπότε, τα είχα καλά με τον εαυτό μου και γι’ αυτό δεν με επηρέασε ποτέ το «bullying» των άλλων.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΑΕ ΚΒΟ ΝΤΟ: «Ήθελα να γίνω γιατρός, αλλά με κέρδισε το Ταε Κβο Ντο»
-Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το Ταε Κβο Ντο;
Μόλις τελείωσα τον κύκλο των εντατικών φυσικοθεραπειών δεν είχα να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. Έκανα μερικές ημέρες φυσικοθεραπεία, πήγαινα στο σχολείο, αυτή ήταν η ρουτίνα μου. Αφορμή ήταν ο ξάδερφός μου, ο οποίος είχε ξεκινήσει, ήδη,Ταε Κβο Ντο. Είπαμε με τον αδερφό μου να πάμε κι εμείς. Έτσι άρχισα το Ταε Κβο Ντο. Πηγαίναμε στα ΚΔΑΠ για να το κάνουμε σαν χόμπι, να δούμε, εάν μας αρέσει.
Εμένα μου άρεσε πολύ. Ίσως επειδή ήταν ένα δυναμικό άθλημα και είχα χτίσει ένα χαρακτήρα δυναμικό και κλειστό, οπότε ένιωθα να με τραβάει κάτι οικείο σ’ αυτό το άθλημα. Η δασκάλα μου κάποια στιγμή έφυγε από το ΚΔΑΠ. Θέλαμε να την ακολουθήσουμε με τον αδερφό μου και τον ξάδερφό μου. Την ψάξαμε και έτσι ήρθαμε στον Α.Σ. Νεαπόλεως. Από τα 13 είμαι στον σύλλογο. Μπήκα στο αγωνιστικό τμήμα και ξεκίνησα την πορεία μου στο Ταε Κβο Ντο.
-Όταν ξεκίνησες το Ταε Κβο Ντο είχες σκεφτεί, ότι μία μέρα θα φτάσεις τόσο ψηλά;
Επειδή από μικρή ήμουν πολύ ευαισθητοποιημένη με την αναπηρία μου, όταν με ρωτούσαν τι θέλεις να γίνεις, όταν μεγαλώσεις, έλεγα συνέχεια «θέλω να γίνω η καλύτερη γιατρός, για να βοηθάω τα παιδιά με αναπηρίες». Όταν μπήκα στον αθλητισμό, άρχισε να με ενθουσιάζει το Ταε Κβο Ντο και να έχω επιτυχίες, μετά οι στόχοι ήρθαν μόνοι τους. Στην αρχή ήταν μία διάκριση Βορείου Ελλάδας, μετά το Πανελλήνιο, μετά το Πανευρωπαϊκό. Όταν συνειδητοποίησα, ότι έχω τις δυνατότητες να ανταποκριθώ σε υψηλό επίπεδο, έβαλα και τον στόχο για τους Παραολυμπιακούς, σε ηλικία 16 ετών.
-Η προπονήτριά σου πότε διέγνωσε το ταλέντο σου;
Είχα μία… τρέλα. Μου άρεσε πολύ το άθλημα και ήθελα να πηγαίνω σε δύο τμήματα την ημέρα, την θυμάμαι από το ΚΔΑΠ, ότι ήταν ενθουσιασμένη μαζί μου, κι αυτό μου έδινε κίνητρο να συνεχίσω. Με πίστεψε από μικρή. Της έδειχνα ότι η αναπηρία δεν αποτελεί πρόβλημα για μένα.
-Τελικά εγκατέλειψες το όνειρο της ιατρικής;
Φοιτώ στο Τμήμα Φυσικοθεραπείας στη Σίνδο. Και η φυσικοθεραπεία ανήκει στα επαγγέλματα υγείας και μάλιστα είναι πιο στοχευμένη σε σχέση με τις αναπηρίες.
-Σου αρέσει και η ζωγραφική;
Ασχολήθηκα με τη ζωγραφική πολύ, ιδίως στο παρελθόν. Τα Σαββατοκύριακα, που είχα ελεύθερο χρόνο, ζωγράφιζα. Ως ένα είδος δημιουργικής απασχόλησης.
-Τι ζωγράφιζες;
Έμαθα στην αρχή από τη δασκάλα τις βασικές αρχές της ζωγραφικής. Μετά άρχιζα να ζωγραφίζω θέματα, που μας έδινε. Π.χ. ένα δάσος με κούνιες. Ήταν και η αγαπημένη μου ζωγραφιά αυτή, γιατί είχε πολλά χρώματα και τα χρώματα μου αρέσουν πολύ.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: «Η μαμά μου είναι η ηρωϊδα μου, μέγας χορηγός ήταν τα γύψινα πιάτα για σπάσιμο, ΚωνσταντίνοςΓκέντζος, του μπαμπά μου»
-Η μητέρα σου είναι η ηρωίδα σου;
Ισχύει. Όταν γεννήθηκα, της έλεγαν να τα παρατήσει, γιατί δεν θα βελτιωνόταν η αναπηρία μου. Η μαμά μου πήρε την απόφαση να ξοδέψει και χρήματα και χρόνο για μένα. Χωρίς την αφοσίωσή της στο πρόβλημά μου, δεν θα είχε φτάσει η αναπηρία μου από το 100% στο 50% που είναι σήμερα, ούτε θα είχα τον χαρακτήρα που έχω σήμερα.
-Το μότο σου είναι «αν δώσεις το 100%, ακόμα κι αν χάσεις είσαι νικητής».
Ναι, είναι το μότο μου και το πιστεύω πάρα πολύ. Βγήκε μέσα από τους αγώνες. Από την ήττα μαθαίνεις περισσότερα απ’ ότι στη νίκη. Μαθαίνεις τα λάθη σου, μαθαίνεις να βελτιώνεσαι. Αν τα δώσεις όλα και χάσεις είσαι ευχαριστημένος από τον εαυτό σου, αναγνωρίζεις ότι ο άλλος ήταν καλύτερος και προχωράς.
-Για να φτάσεις μέχρι το μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς υπήρξε κάποια στήριξη;
Μέγας χορηγός ήταν τα γύψινα πιάτα για σπάσιμο Γκέντζος Κωνσταντίνος (σ.σ. γέλια). Είναι ο μπαμπάς μου, έχει αυτή τη βιοτεχνία. Οικονομική υποστήριξη είχα μόνο από τους γονείς μου και ήταν τεράστια. Έβλεπαν την μεγάλη επιθυμία, που είχα να προχωρήσω στο Ταε Κβο Ντο και με στήριξαν πολύ.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ: «Το όνειρό μου είναι το χρυσό στο Λος Άντζελες»
-Πόσες ώρες προπονείσαι την ημέρα;
Καθημερινά δύο ώρες, αλλά σε περίοδο προετοιμασίας για αγώνες πολύ περισσότερες. Πριν από τους Παραολυμπιακούς έκανα εφτά ώρες προπόνηση την ημέρα. Από τα 13 μέχρι τα 19, έπαιζα αγώνες Ταε Κβο Ντο Βόρειας Ελλάδας κανονικά, με αθλήτριες χωρίς αναπηρίες. Με βοήθησε πολύ αγωνιστικά αυτό, γιατί έμαθα να παίζω Ταε Κβο Ντο με υψηλή εγρήγορση.
Το Παραταεκβοντό μπήκε στη ζωή μου το 2024, στα 19 μου, πριν από τους Ολυμπιακούς στο Παρίσι. Άρχισα από τα 15 μου να σκέφτομαι, ότι θέλω να πάω τους Παραολυμπιακούς, αλλά Παραταεκβοντό δεν υπήρχε ακόμα στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και στο Παρίσι ήμουν η πρώτη Ελληνίδα, που συμμετείχε σε Παραολυμπιακούς αγώνες στο Ταε Κβο Ντο και ευτυχώς η παρουσία μου συνδυάστηκε με το χάλκινο μετάλλιο.
-Περίμενες το μετάλλιο στη πρώτη σου συμμετοχή;
Ήμουν σίγουρη, ότι θα το πάρω, γιατί είχαμε δουλέψει πάρα πολύ. Είχα παίξει ένα Ευρωπαϊκό και ένα Παγκόσμιο και τα είχα πάει πάρα πολύ καλά. Πήγαινα για χρυσό στο Παρίσι. Αυτός ήταν ο στόχος μου. Το έχασα από μικρά λάθη. Έπεσα ψυχολογικά, όταν αποκλείστηκα στους ημιτελικούς, αλλά είπα στον εαυτό μου, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χαθεί και το χάλκινο. Πείσμωσα και το πήρα.
-Ο στόχος, πλέον, είναι το χρυσό στους επόμενους Παραολυμπιακούς του Λος Άντζελες;
Ναι, αυτό είναι το όνειρό μου. Να κατακτήσω το χρυσό. Έχω τρία χρόνια μπροστά μου να δουλέψω πολύ σκληρά και να το πραγματοποιήσω. Μέχρι τότε θέλω να κατακτήσω όσα περισσότερα χρυσά μετάλλια μπορώ, στις διοργανώσεις που μεσολαβούν έως τους Παραολυμπιακούς του Λος Άντζελες. Έχει Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, Παγκόσμια, Open, υπάρχουν σημαντικές διοργανώσεις, που θα λειτουργήσουν ως προετοιμασία για το Λος Άντζελες. Προηγείται χρονικά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παραταεκβοντό, που θα γίνει το Φθινόπωρο.
-Μετά το Παραολυμπιακό μετάλλιο υπάρχει κρατική αρωγή στις προσπάθειές σου;
Μέσω των διακρίσεων μπήκα στο Τμήμα Φυσικοθεραπείας, έως τότε σπούδαζα Νοσηλευτική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Το κράτος, επίσης, δίνει το προνόμιο του διορισμού στο δημόσιο για τους Παραολυμπιονίκες μόλις γίνεις 22 ετών και ένα χρηματικό ποσό. Κυρίως, όμως, ένας αθλητής στην Ελλάδα στηρίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Ο μάνατζέρ μου ο Ηλίας Πάνου χειρίζεται το θέμα των χορηγιών μου. Χορηγός μου είναι η Allianz μέχρι το 2028, είναι χορηγός και των Ολυμπιακών και των Παραολυμπιακών αγώνων επί πολλά χρόνια. Είναι μια εταιρεία που στηρίζει τους αθλητές.
-Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου και τα όνειρα της ζωής σου;
Θα ήθελα, όπως είπα, να γίνω χρυσή Παραολυμπιονίκης και μετά να ανοίξω δικό μου φυσικοθεραπευτήριο και να βοηθάω ως φυσικοθεραπεύτρια παιδιά με αναπηρίες. Θα ήθελα να ασχοληθώ με τις αναπηρίες παιδιών και αθλητών. Το έχω βιώσει και είναι ένα κίνητρο για μένα να μάθω για τις αναπηρίες και να βοηθάω παιδιά που έχουν ίδια ή διαφορετική αναπηρία με μένα. Επίσης, θέλω να μάθω, μέσω της φυσικοθεραπείας, περισσότερα πράγματα και για την δική μου αναπηρία.
-Τι μήνυμα θέλεις να στείλεις στους νέους ανεξάρτητα, εάν είναι αρτιμελείς ή εάν έχουν κάποια αναπηρία;
Να ασχολούνται με τον αθλητισμό. Είναι ένα δώρο στον εαυτό μας, γιατί προσφέρει φιλίες, υγεία, χαρά, εκτόνωση και ισορροπία. Επίσης, θέλω να τους προτρέψω, μέσα από το προσωπικό μου βίωμα, να μην τα παρατάνε ποτέ.
-Τι είναι για σένα το Ταε Κβο Ντο;
Είναι τρόπο ζωής. Σε βοηθάει να διαχειρίζεσαι καλύτερα τα συναισθήματά σου και το σώμα σου. Είναι τα πάντα. Μόνο ο αθλητισμός μπορεί να σου προφέρει τόσα πολλά αγαθά.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΟΠΟΝΗΤΡΙΑ- ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΒΑΓΓΕΛΟΓΛΟΥ: «Ήθελε να παίζει με αθλήτριες χωρίς αναπηρία, της έκανε καλό στον ψυχισμό της»
H προπονήτριά τής Χριστίνας Γκέντζου, Ευαγγελία Βαγγέλογλου εξήγησε στα Μακεδονικά Νέα πώς έφτασε τόσο ψηλά η Θεσσαλονικιά Παραολυμπιονίκης.
«Την γνώρισα στα ΚΔΑΠ του Δήμου Νεάπολης Συκεών. Με ενημέρωσε η μαμά της, ότι έχει μία ιδιαιτερότητα. Την ρώτησα εάν υπάρχει φόβος να χτυπήσει, εάν της είπε ο γιατρός ότι πρέπει κάτι να προσέχει και μου απάντησε κατηγορηματικά ''όχι, αντίθετα όσο κινείται, τόσο καλύτερα, έτσι μας είπε ο φυσικοθεραπευτής''.
Ξεκίνησε και θυμάμαι, ότι μόλις τελείωνε το τμήμα της ήθελε να μείνει να κάνει προπόνηση και με το τμήμα που ακολουθούσε με τα πιο προχωρημένα παιδιά. Είδα, ότι δεν ξεχώριζε καθόλου από τα άλλα παιδιά. Καμιά φορά ξεχνούσα την αναπηρία της και της έλεγα να κάνει σχοινάκι, η ίδια φυσικά μου απαντούσε ''δασκάλα πως θα κάνω σχοινάκι;''. Υπήρχαν φορές, που ξεχνούσα κι εγώ, ότι έχει αναπηρία. Έκανε ακόμα και κάμψεις, να φανταστείτε.
Η ίδια ήθελε να παίζει με τα κορίτσια, που δεν είχαν αναπηρία. Καταλάβαινα, ότι αυτό κάνει καλό στον ψυχισμό της. Την έκανε να πιστεύει περισσότερο στον εαυτό της. Δεν της άρεσε το χάιδεμα. Όταν πρώτη φορά το 2019 παίξαμε στο Πανελλήνιο Κορασίδων, δεν το επικοινωνήσαμε στην Ομοσπονδία ότι έχουμε θέμα αναπηρίας, γιατί φοβόμουν, ότι δεν θα την άφηναν να παίξει. Θα την έκοβαν και δεν θα μπορούσε να πάρει μέρος σε αγώνες.
Ήξερα, ότι μπορεί να υπάρχουν κυρώσεις, αλλά δεν με ενδιέφερε γιατί το κίνητρό μου ως εκπαιδεύτρια και δασκάλα ήταν καλοπροαίρετο. Πήρε μέρος τελικά η Χριστίνα στο Πανελλήνιο εκείνη την χρονιά και βγήκε τρίτη. Νωρίτερα, βέβαια, το είχαμε συζητήσει και είχα και την συναίνεση της μαμάς της. Μέσα από εκείνο το Πανελλήνιο η Χριστίνα απέκτησε τέτοια αυτοπεποίθηση, που δεν μπορούσε να την ταρακουνήσει τίποτα στη συνέχεια» είπε η Ευαγγελία Βαγγέλογλου.
Η Χριστίνα Γκέντζου και η προπονήτριά της Ευαγγελία Βαγγέλογλου
«Έβρισκα… τοίχο»
Και πρόσθεσε: «Κάποια στιγμή έμαθα από τον Βασίλη Παναγιωτόπουλο, που έκανε μόνος του Παραταεκβοντό, ότι υπάρχει το άθλημα στους Παραολυμπιακούς αγώνες και μας έδειξε βιντεάκια. Όταν τα είδα, κατάλαβα, ότι η Χριστίνα μπορεί να σταθεί ανταγωνιστικά σ’ αυτό το επίπεδο. Άρχισα να το ψάχνω, αλλά έβρισκα… τοίχο. Ούτε η Ομοσπονδία του Ταε Κβο Ντο δεν μας κατηύθυνε τότε. Ρωτούσα δεξιά και αριστερά και τελικά μιλήσαμε με έναν σύλλογο για παιδιά με αναπηρίες, το Π.Α.Σ.Κ.Α., με τον πρόεδρό του, Κωνσταντίνο Σιάχο, ο οποίος μας ενημέρωσε, ότι πρέπει να βγάλει εκεί δελτίο η Χριστίνα για να συμμετέχει στις διοργανώσεις.
Παρότι,μεσολάβησε ο κορωνοϊός και υπήρχαν μεγάλες δυσκολίες, η Χριστίνα δεν εγκατέλειψε το όνειρο των Παραολυμπιακών. Εύχομαι να είναι γερή, ταπεινή και συγκεντρωμένη, για να πάμε στο Λος Άντζελες και να διεκδικήσουμε την πρωτιά».
