Πρόκειται για την Αλίνα Καλέση και την Βάσια Μεντεκίδου από τα Άνω Πορρόια Σερρών και την Καλαμαριά Θεσσαλονίκης αντίστοιχα. Τα δύο κορίτσια, με σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, που αφορούν στην υποκριτική, τη σκηνοθεσία και τη σεναριογραφία, υπέβαλαν τις αιτήσεις τους -η καθεμία ξεχωριστά για το δικό της θεατρικό έργο- και κατάφεραν να επιλεγούν, μαζί με άλλους καλλιτέχνες, ανάμεσα στους εκαντάδες υποψήφιους του φετινού Φεστιβάλ Θεάτρου Νέων Ιδεών του Δουβλίνου.
Η Αλίνα Καλέση έγραψε το έργο «Common Girls» και η Βάσια Μεντεκίδου το έργο «A Scream In Search Of A Mouth», ενώ σκηνοθέτησε και τα δύο έργα.
Έτσι, τα δύο νεαρά κορίτσια βρέθηκαν να συμμετέχουν με δύο θεατρικά έργα στο φετινό Φεστιβάλ Θεάτρου Νέων Ιδεών του Δουβλίνου και να νιώθουν ακόμη μεγαλύτερα υπερηφάνεια για τις επιτυχίες τους.
Το δυστύχημα των Τεμπών και οι γυναικοκτονίες κύριες επιρροές για τα δύο θεατρικά τους έργα
Τα νεαρά κορίτσια εμπνεύστηκαν τα έργα τους από την καθημερινότητά τους και επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό, στην απόδοση, από το σκληρό πρόσωπο της εγχώριας επικαιρότητας: Από τη μία το δυστύχημα των Τεμπών -που κόστισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους και την άλλαξε ριζικά σε πολλούς άλλους- και από την άλλη οι γυναικτονίες που έφεραν στην επιφάνεια τις νόρμες του παρελθόντος και τα στερεότυπα με τα οποία μεγάλωναν γενιές και γενιές. Και τα δύο κορίτσια κατάφεραν να μεταφέρουν στη σκηνή του Smock Alley Theatre μερικά απ’ όσα πολλοί σκεφτόμαστε αλλά λίγοι μιλούμε ανοιχτά γι ‘αυτά.
«Είναι συγκλονιστικό να γεμίζεις ένα ξένο θέατρο, ενώ δεν ξέρεις και πολύ κόσμο σε μία πόλη. Υπήρχε αρκετή αλληλεπίδραση, άρεσε πολύ στο κοινό. Ακούγαμε επιφωνήματα, γέλια στις κωμικές σκηνές, ήταν πολύ ενεργό το κοινό. Εισπράξαμε καλά σχόλια. Όλα πήγαν πάρα πολύ καλά», αναφέρει στα Μακεδονικά Νέα η ηθοποιός και σεναριογράφος, Αλίνα Καλέση.
Μιλώντας στα Μακεδονικά Νέα για το δικό της έργο, η ηθοποιός και σκηνοθέτης Βάσια Μεντεκίδου υποστήριξε: «Το έργο έχει βασιστεί στην πυραμίδα της έμφυλης βίας. Είναι κάποια μικρά πράγματα που ξεκινούν και χτίζονται στις συνειδήσεις και σταδιακά φτάνουμε σε ένα σημείο να είμαστε εξοικειωμένοι με αυτά. Νόμιζα ότι ήταν μόνο δικό μας πρόβλημα οι γυναικοκτονίες. Όμως, ήρθα στο Δουβλίνο και είδα ότι η κάθε κουλτούρα το ερμηνεύει και το εξηγεί διαφορετικά αλλά ουσιαστικά αυτό που με σόκαρε είναι ότι όλοι μένουμε έκπληκτοι όταν γίνεται μία γυναικοκτονία, αλλά δεν κοιτάμε κάπου ότι υπάρχει αυτή η τέχνη της κανονικοποίησης. Ο χωροχρόνος μέσα στο έργο είναι αόριστος, δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι χαρακτήρες, είναι πιο πολύ σαν μανιφέστο. Υπάρχουν οκτώ άτομα που παίζουν μουσικές καρέκλες, κάθε φορά που σταματά η μουσική, πάνε να κάτσουν στην καρέκλα και βρίσκονται με κάποιον ο οποίος μπορεί να είναι η μητέρα τους, ο σύντροφός τους, ο πατέρας τους, ο φίλος τους. Η κάθε σκηνή έχει να κάνει με το ποιος χάνει στο κοινωνικό στερεότυπο. Αν αμφισβητήσεις τη νόρμα, είσαι αυτός που δεν θα κάτσεις σε καρέκλα. Είναι το παιχνίδι της ζωής».
«Μίλησα στη γλώσσα τους» - «Η ευκολία είναι να τους βάλεις όλους σε ένα τσουβάλι»
Όπως εξηγούν οι δύο καλλιτέχνιδες στα Μακεδονικά Νέα, ήταν τεράστια η χαρά και η συγκίνησή τους όταν τους γνωστοποιήθηκε πως τα δύο θεατρικά τους έργα γίνονται δεκτά στο φετινό Φεστιβάλ Θεάτρου του Δουβλίνου.
«Μέσα μου πίστευα ότι επειδή είχα μελετήσει ιρλανδικό θέατρο σε ένα πρόγραμμα το 2023, μπορώ να πω ότι ίσως μίλησα τη γλώσσα τους μέσα από το έργο μου. Πήγαινα σαν να συνδυάζω την ιρλανδική κουλτούρα τόσο στη ζωή όσο και στο θέατρο. Πίστευα σε αυτό. Ενθουσιάστηκα λίγο παραπάνω όταν έμαθα ότι το φεστιβάλ φέτος είχε ρεκόρ αιτήσεων. Ήταν υπέροχο συναίσθημα», λέει η Αλίνα Καλέση και προσθέτει: «Κάποιες φορές είναι πολύ αργά να ζητήσεις συγγνώμη για κάτι που έκανες και δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Αυτό θέλω να θίξω μέσα από το έργο μου. Είμαστε όλοι τόσο επιπόλαιοι με τον εγωισμό και τις επιλογές μας. Θεωρούμε ότι ο άλλος θα είναι δίπλα μας για πάντα. Κάποιες φορές δεν έχεις την ευκαιρία να επανορθώσεις».
«Έκανα την αίτηση και είπα ο Θεός μαζί μας. Ζω σε αυτήν την πόλη, αποφοίτησα από την εθνική δραματική της, ξέρω τα standards της πόλης, οπότε χάρηκα πάρα πολύ που η ιδέα μου ήταν μέσα», αναφέρει η Βάσια Μεντεκίδου και τονίζει: «Μάζευα εμπειρίες και ζωή όλο αυτό το διάστημα. Ξεχείλισε το ποτήρι όταν μετακόμισα στο Δουβλίνο και κατάλαβα πόσο πιο συνειδητοποιημένοι είναι οι νέοι εδώ, για απλούς όρους όπως η συναίνεση, η οικογένεια. Δεν έχουν τα παρωχημένα τοξικά πρότυπα που έχουμε εμείς στην Ελλάδα. Η ευκολία είναι να μισείς και να τους βάλεις όλους σε ένα τσουβάλι. Αυτό ακριβώς είναι που προσπαθεί να κάνει το έργο μου. Να δείξει ότι με το να απομονώνεις ανθρώπους, δεν αποδέχεσαι ότι είναι ένα συλλογικό φαινόμενο. Τους φτιάχνουμε αυτούς τους ανθρώπους. Είναι το σύστημα που πρέπει λίγο λίγο να το πολεμήσουμε και να το φτιάξουμε από την αρχή. Όλοι ανήκουν σε αυτή τη συζήτηση, δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τις γυναίκες. Ζούμε όλοι μαζί σε αυτόν τον κόσμο».
Τόσο η Βάσια όσο και η Αλίνα έχουν σημαντικούς στόχους για το μέλλον τους στον χώρο του θεάτρου. Έχουν ήδη καταθέσει αιτήσεις συμμετοχής σε άλλα φεστιβάλ θεάτρου και αναμένουν απαντήσεις. Στο ερώτημα εάν υπάρχει πιθανότητα να δούμε τα έργα τους στα ελληνικά θέατρα και ειδικά στις θεατρικές σκηνές της Θεσσαλονίκης, ο χρόνος είναι αυτός που θα το δείξει, ήταν η απάντηση των δύο καλλιτεχνών.
Η πλοκή των έργων τους
«Common Girls»
Δύο φίλες, πλέον συγκάτοικοι, μοιράζονται τον χώρο τους και αναπολούν το παρελθόν. Καθώς ξαναζούν στιγμές -άλλοτε γεμάτες χαρά, άλλοτε πλημμυρισμένες από πόνο- το κοινό βυθίζεται στη βαθιά συναισθηματική τους σύνδεση. Το έργο εξερευνά την απώλεια, τη δύναμη της νοσταλγίας να κρατά ζωντανούς τους ανθρώπους στη μνήμη μας και τον τρόπο που τα άλυτα συναισθήματα καθορίζουν την πραγματικότητά μας. Μέσα από συγκινητικές στιγμές και γλυκόπικρες αποκαλύψεις, το Common Girls είναι μια τρυφερή ωδή στη φιλία, μια σχέση που μπορεί να αντέξει ακόμα και πέρα από τον θάνατο.
«A Scream In Search Of A Mouth»
2025 και ακόμα, το "σπίτι" είναι το πιο επικίνδυνο μέρος για πάρα πολλές γυναίκες σε αυτό τον κόσμο. Γιατί;
Το έργο «A Scream In Search Of A Mouth» είναι μια σουρεαλιστική εξέταση των κοινωνικών προτύπων που ορίζουν τις έμφυλες σχέσεις και τις καταστροφικές συνέπειες αυτών. Η πλοκή συνιστάται από ένα παιδικό παιχνίδι μέσω του οποίου μικρά παιδιά μεγαλώνουν, μαθαίνοντας τον "σωστό" και "αποδεκτό" τρόπο με τον οποίο η κοινωνία δέχεται τα "κορίτσια" και τα "αγόρια" και επιλέγει κατά πόσο θα προχωρήσουν στο να είναι "γυναίκες" και "άντρες". Τα "πώς;" και "γιατί;" των γυναικοκτονιών είναι πολύ πιο κοντά σου από όσο αφήνεις τον εαυτό σου να αντιληφθεί. Άλλαξε τον εαυτό σου πριν αλλάξεις τον κόσμο.
