Όπως αναφέρει το Politico, μόνο τον πρώτο ενάμιση μήνα του τρέχοντος έτους, 11 πυροβολισμοί στοίχισαν τη ζωή σε δύο ανθρώπους και τραυμάτισαν άλλους τέσσερις. Τέτοιου είδους επιθέσεις θα θεωρούνταν αδιανόητες πριν λίγα χρόνια, αλλά τώρα προδίδουν μια πόλη που ακολουθεί πτωτική πορεία, ενώ αποκαλύπτουν και την αδήριτη ανάγκη για μια ισχυρή πολιτική ηγεσία.
Συγκεκριμένα, η δαιδαλώδης πολιτική δομή του Βελγίου περιλαμβάνει ένα πολυεπίπεδο σύστημα διακυβέρνησης, το καθένα με τις δικές του εξουσίες και συχνά με εσωτερικές διαμάχες.
Όταν συνεργάζονται, τα πράγματα είναι καλά, αλλά όταν δεν το κάνουν, προκαλείται παράλυση.
Και τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα στην πόλη των Βρυξελλών, όπου εννέα μήνες μετά τις εκλογές, οι πολιτικοί εξακολουθούν να διαφωνούν χωρίς να υπάρχει κυβέρνηση στον ορίζοντα.
Δεν είναι μόνο ο συντονισμός της καταπολέμησης του εγκλήματος στην πρωτεύουσα του Βελγίου που έχει αποδειχθεί ελλιπής από το πολιτικό χάος. Η κατασκευή κοινωνικών κατοικιών και μεγάλων έργων υποδομής κινδυνεύει επίσης να καθυστερήσει. Οι επιδοτήσεις - όπως για φιλανθρωπικά ιδρύματα, ΜΚΟ και πολιτιστικά έργα - έχουν παγώσει. Η χρηματοδότηση των κέντρων κοινωνικής πρόνοιας, της αστυνομίας και των τοπικών αρχών περιβάλλονται από αβεβαιότητα.
Το δημόσιο χρέος συσσωρεύεται σχεδόν τόσο γρήγορα όσο και οι «σακούλες σκουπιδιών στους βρώμικους δρόμους», σχολιάζει το Politico.
«Είναι πραγματικά η επιβίωση των Βρυξελλών, ως πόλη, που διακυβεύεται», δήλωσε ο Κριστόφ ντε Μπουκελέρ, κεντρώος βουλευτής.
Το σκάνδαλο των 4 εκατομμυρίων ευρώ ημερησίως
Αν στο Βέλγιο είχε επιτευχθεί ο σχηματισμός κυβέρνησης, τότε η πρώτη και βασική πρόκληση που θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί, θα ήταν να τεθούν υπό έλεγχο οι δαπάνες.
Το χρέος της πρωτεύουσας ξεπερνά τα 14 δισεκατομμύρια ευρώ, χωρίς να υπολογίζονται τα 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ που προβλέπεται να προστεθούν σε αυτό φέτος. Η βελγική εφημερίδα Bruzz υπολόγισε ότι το έλλειμμα - η διαφορά μεταξύ του πόσα ξοδεύει και του πόσα εισπράττει η πόλη - αυξάνεται κατά 4 εκατομμύρια ευρώ κάθε μέρα.
Μάλιστα, ο Κριστόφ ντε Μπουκελέρ σχολιάζει καυστικά το πολιτικό σκηνικό της χώρας του, καθώς όπως λέει στο Politico κυριαρχεί η «ανώριμη λογική» βάσει της οποίας οι πολιτικοί συνομιλούν και συνεργάζονται μόνο με όσους θεωρούν «φίλους» τους.
Μια κεφαλαιακή ευθύνη
Η υπερβολικά περίπλοκη πολιτική δομή προκαλεί σύγχυση και απογοήτευση ακόμη και στους ίδιους τους Βέλγους.
Οι Βρυξέλλες είναι μία από τις τρεις περιφέρειες του Βελγίου, μαζί με τη γαλλόφωνη Βαλλωνία στο νότο και την ολλανδόφωνη Φλάνδρα στο βορρά, η οποία περιβάλλει την πόλη.
Και οι τρεις περιφέρειες έχουν τις δικές τους κυβερνήσεις με αρμοδιότητες για θέματα όπως η στέγαση, οι μεταφορές και η οικονομική πολιτική.
Με το Βέλγιο να αγωνίζεται να ανταποκριθεί στις περικοπές δαπανών που επιβάλλει η ΕΕ, το χρέος των Βρυξελλών αποτελεί «υποχρέωση για ολόκληρη τη χώρα», δήλωσε ο Ντέιβ Σίναρντετ, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα: Η πιστοληπτική ικανότητα της περιοχής θα μπορούσε να υποβαθμιστεί μέχρι το καλοκαίρι, γεγονός που θα καθιστούσε ακριβότερο τον δανεισμό, αυξάνοντας περαιτέρω το χρέος της περιοχής, προειδοποίησε ο υπηρεσιακός υπουργός Προϋπολογισμού, Σβεν Γκατζ.
Ο Σίναρντετ δήλωσε ότι αυτό θα μπορούσε τουλάχιστον να δημιουργήσει κάποια πίεση για να σχηματιστεί επιτέλους κυβέρνηση. Άλλοι είναι λιγότερο αισιόδοξοι.
Το κεντρώο κόμμα Les Engagés πρότεινε να περικοπούν οι μισθοί των πολιτικών των Βρυξελλών κατά 30% μέχρι να σχηματιστεί κυβέρνηση και κατά 40% αν δεν έχει σχηματιστεί κυβέρνηση μέχρι τον Ιούνιο.
Γάλλοι εναντίον Ολλανδών = Αδιέξοδο
Προς το παρόν, ακόμη και η τελευταία οδός των διαπραγματεύσεων - μια κυβέρνηση μειοψηφίας - μοιάζει αμφίβολη, δεδομένου ότι θα εξακολουθεί να χρειάζεται την έγκριση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για να αναλάβει δουλειά, και για κάθε απόφαση που θα λαμβάνει στη συνέχεια.
Αν και δεν θα ήταν το ιδανικό σχήμα για την αντιμετώπιση των προκλήσεων των Βρυξελλών, «μια κυβέρνηση μειοψηφίας θα ήταν καλύτερα εξοπλισμένη από το να μην υπάρχει κυβέρνηση», δήλωσε ο Ντε Μπουκελέρ.
Έτσι καταλήξαμε εδώ: Ενώ οι ολλανδόφωνοι είναι περισσότεροι από τους γαλλόφωνους Βαλλώνους στο σύνολο της χώρας, το αντίστροφο ισχύει στις Βρυξέλλες. Έτσι, για να εξασφαλιστεί η εκπροσώπηση των ολλανδόφωνων, η κυβέρνηση των Βρυξελλών πρέπει να αποτελείται από μια πλειοψηφία και από τις δύο γλωσσικές ομάδες. Και στις δύο πλευρές, ένα σύνολο κομμάτων πρέπει να συμφωνήσει να συνεργαστεί μεταξύ του πριν συνάψει μια ολοκληρωμένη συμφωνία συνασπισμού.
Μετά τις εκλογές του Ιουνίου, μια συμφωνία στη γαλλόφωνη πλευρά ήταν σχετικά απλή. Το κεντροδεξιό MR έγινε το μεγαλύτερο γαλλόφωνο κόμμα των Βρυξελλών και γρήγορα έκοψε συμφωνία με το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τους Les Engagés.
Από την άλλη πλευρά του γλωσσικού χάσματος, οι Φλαμανδοί Πράσινοι κέρδισαν τις ψήφους των ολλανδόφωνων και τον Νοέμβριο κατέληξαν σε συμφωνία με το σοσιαλιστικό Vooruit, το φιλελεύθερο Open VLD και το φλαμανδικό-εθνικιστικό N-VA, το κόμμα του νέου πρωθυπουργού του Βελγίου Bart De Wever.
Ωστόσο, το Politico σχολιάζει ότι οι κραυγές νίκης ήταν βραχύβιες. Οι γαλλόφωνοι σοσιαλιστές αρνήθηκαν να κυβερνήσουν με τους Φλαμανδούς εθνικιστές. Οι φιλελεύθεροι του Open VLD με τη σειρά τους αρνήθηκαν να κυβερνήσουν χωρίς τους Φλαμανδούς εθνικιστές.
«Οι γαλλόφωνοι κοροϊδεύουν τον εαυτό τους αν νομίζουν ότι μπορούν να λύσουν τα προβλήματα των Βρυξελλών χωρίς να συνεργαστούν με τους Φλαμανδούς εθνικιστές που ηγούνται της ομοσπονδιακής κυβέρνησης», δήλωσε ο επικεφαλής διαπραγματευτής του Open VLD, Φρεντερίκ ντι Γκάχτ.
