«Πέντε χρόνια μετά, και φυσικά δεν ξεχνούμε πώς ξεκίνησε εκείνη η μεγάλη "μάχη" απέναντι σε έναν άγνωστο "εχθρό" που επιτέθηκε στην περιοχή μας. Μια "μάχη" την οποία στην αρχή κληθήκαμε να δώσουμε μόνοι μας, διότι δεν ξέραμε πώς να αντιδράσουμε, τι άκριβώς έπρεπε να κάνουμε και ποιον να συμβουλευτούμε» εξομολογείται στα Μακεδονικά Νέα - mkdn.gr ο τότε αλλά και νυν δήμαρχος Βοΐου, Χρήστος Ζευκλής.
«Όταν πια τα χωριά έκλεισαν και απομονώθηκαν από τον υπόλοιπο κόσμο, βασικό μας μέλημα ήταν η οργάνωση των αναγκών που είχαν οι κάτοικοι οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήταν και είναι ηλικιωμένοι. Μπορέσαμε να αντεπεξέλθουμε, λαμβάνοντας πολύ σοβαρά και αυστηρά μέτρα. Για παράδειγμα ορίσαμε έναν υπάλληλο του δήμου ο οποίος επιφορτίστηκε την επικοινωνία με τους κατοίκους. Εκείνοι μας έλεγαν τις ανάγκες τους σε τρόφιμα και φάρμακα και ο υπάλληλος ντυμένος με την κατάλληλη προστατευτική στολή, έμπαινε στο χωριό και άφηνε τις σακούλες στην πόρτα της αυλής. Επιπλέον ορίσαμε ειδικό ψυχολόγο που επικοινωνούσε σχεδόν καθημερινά με τους κατοίκους και τους έδινε στήριξη καθώς ήταν άπαντες συγκλονισμένοι από αυτό που συνέβαινε» συμπληρώνει ο κ. Ζευκλής.
«Τις πρώτες ημέρες, δεν πλησίαζε κανείς»
Να σημειωθεί ότι η Δαμασκηνιά είναι ένα χωριό που τους χειμερινούς μήνες έχει περίπου 70 μόνιμους κατοίκους, στην πλειοψηφία τους ηλικιωμένοι. Στο διάστημα που «χτυπήθηκε» από τον κορωνοϊό, τουλάχιστον 15 νόσησαν, 12 χρειάστηκε να νοσηλευτούν με έντονα συμπτώματα, ενώ εφτά άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
«Όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα κρούσματα δεν πλησίαζε κανένας. Ούτε ο ΕΟΔΥ. Και για εμάς το πρόβλημα των κατοίκων ήταν κυρίως ψυχολογικό. Θυμάμαι, κάναμε τότε αλλεπάλληλες εκκλήσεις για να έρθουν ιατρικά κλιμάκια να υποβάλλουν τον κόσμο σε τεστ. Τότε το μόνο διαγνωστικό που υπήρχε ήταν το μοριακό, το οποίο μάλιστα κόστιζε 300 ευρώ. Τελικά ήρθαν τα κλιμάκια του ΕΟΔΥ, ήρθε και ένας γιατρός εθελοντικά, ο μικροβιολόγος ο Ιωάννης Κουνέλλας, τον οποίο λίγα χρόνια μετά τιμήσαμε σε ειδική εκδήλωση για την προσφορά του» τονίζει ο Χρήστος Ζευκλής.
Στην Δαμασκηνιά είχε την έδρα της και η πρώτη επιχείρηση η οποία «χτυπήθηκε» από την πανδημία του κορωνοϊού. Πρόκειται για επιχείρηση που στέγαζε καφενείο, ταβέρνα ενώ πωλούσε και είδη ψιλικών και ήταν η μοναδική στα δύο χωριά. Ο 64χρονος ιδιοκτήτης της νόσησε από κορωνοϊό κι «έφυγε» λίγες μόνο ημέρες μετά την απώλεια του 90χρονου πατέρα του. Έκτοτε η επιχείρηση παρέμεινε κλειστή τουλάχιστον μέχρι πέρσι οπότε και η σύζυγος του εκλιπόντα αποφάσισε να το ανοίξει και πάλι, αλλά μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες.
«Η αστυνομία δεν σου επέτρεπε ούτε να μπεις ούτε να βγεις από το χωριό»
Η μικροσκοπική Δραγασιά ήταν το δεύτερο χωριό που γνώρισε αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία. Πρόκειται για ένα χωριό μόλις 40 μόνιμων κατοίκων τον χειμώνα, χτισμένο σε υψόμετρο 957 μέτρων στους πρόποδες των Οντρίων, κάτω από την εντυπωσιακή κορυφή της Όρλιας.
«Στις εισόδους των δύο χωριών υπήρχε αστυνομία. Δεν επιτρεπόταν ούτε να μπεις, αλλά ούτε και να βγεις από το χωριό. Ήμασταν εντελώς αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, δεν επιτρεπόταν να έρθουμε σε επαφή με κανέναν» αναφέρει στα Μακεδονικά Νέα - mkdn.gr ο τότε πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Δραγασιάς, Δημήτρης Σμαρόπουλος. Σύμφωνα με τον τελευταίο, συνολικά έξι κάτοικοι του χωριού νόσησαν τις πρώτες ημέρες από covid-19, ενώ δύο έφυγαν από τη ζωή.
Επιστροφή στην κανονικότητα
Σήμερα τίποτα δεν θυμίζει πλέον εκείνο τον πανικό του Μαρτίου του 2020. Αυτή η εποχή φαντάζει πλέον μακρινή ανάμνηση. Αν και οι κάτοικοι δεν ξεχνούν τι βίωσαν και πώς πέρασαν εκείνες οι πρώτες 14 ημέρες της καραντίνας, εν τούτοις η ζωή έχει επιστρέψει στην κανονικότητα.
Τόσο ο Σύλλογος Νεολαίας Δαμασκηνιάς όσο και ο Πολιτιστικός και ο Λαογραφικός Σύλλογος Δαμασκηνιωτών "Η Παναγιά" είναι από τους πλέον δραστήριους και σε συνεργασία με την Περιφέρεια και τον Δήμο, αναλαμβάνουν να αναβιώσουν τις παραδόσεις με εκδηλώσεις όπως η Καστανογιορτή, η Κλαδαριά κ.α. οι οποίες για σημαντικό χρονικό διάστημα είχαν "παγώσει".
Την ίδια ώρα, οι λιγοστοί κάτοικοι της Δραγασιάς επαναδραστηριοποιούνται στην γεωργία και την κτηνοτροφία που αποτελούσαν την κατεξοχήν επαγγελματική ασχολία τους στα χρόνια τόσο πριν όσο και μετά τον κορωνοϊό, ενώ κάθε τόσο συγκεντρώνονται στα κιόσκι του χωριού για ένα παραδοσιακό "ψηστήρι" όπως το ονομάζουν.
