Με μια επιτυχημένη εμφάνιση στον τελικό του Πανελληνίου Πρωταθλήματος First Lego League 2025, με το υποβρύχιο ρομπότ Triton, κατάφεραν να πάρουν το «μαγικό εισιτήριο» για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ρομποτικής της Αμερικής που θα διεξαχθεί τον προσεχή Ιούνιο.
Πρόκειται για ένα υβριδικό υποβρύχιο ρομπότ με κινητήρες και αισθητήρες, το οποίο έχει ως στόχο τη διευκόλυνση της εξερεύνησης των βυθών. Ο έλεγχος των κινήσεών του επιτυγχάνεται μέσω μίας εφαρμογής που έχει δημιουργήσει η RGB, το SPF Planner. Με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατή η χάραξη μιας διαδρομής στον ωκεανό, την οποία ο Triton ακολουθεί πιστά. Μάλιστα, ο έλεγχός του μπορεί ακόμα να διεξαχθεί εξ’ αποστάσεως και με τηλεχειρισμό, σε απόσταση 10 χιλιομέτρων από την ακτή.
Facebook: MICROstudies
H ομάδα μαθητών Β’ Γυμνασίου έως και Β’ Λυκείου αποτελείται από τους: Αχιλλέα Χριστοφορίδη, Αντώνη Γαβρά, Κωνσταντίνο Σημαιοφορίδη, Παύλο Πασσαλίδη, Μαρίλια Σαββίδου, Αναστάση Αλμασίδη, Κωνσταντίνο Πασσαλίδη, Μαριάνθη Καζαντζή, Ελισάβετ Τσολακίδου και Θεόδωρο Καρασαββίδη.
Τα «Μακεδονικά Νέα» μίλησαν με τους ξεχωριστούς νέους και τον προπονητή τους, Goran Mihajlovic, για την πρόκριση-επιβράβευση των 200 και πλέον ωρών δουλειάς που αφιέρωσαν ανά υποομάδες, καθώς και για το όνειρό τους για ανάπτυξη της ρομποτικής στην Ελλάδα.
Πηγή: Instagram Rockets Guardians Builders
Γιατί Ρομποτική;
Αθλητισμός, χορός, μουσική, ζωγραφική, κι όμως και οι «10» κατέληξαν να ασχολούνται με τη Ρομποτική από μικρή ηλικία. Κάποιοι μετά από… πίεση κι άλλοι από… «έρωτα με την πρώτη ματιά», όλοι τους τελικά την αγάπησαν.
«Για εμένα το ταξίδι στον κόσμο της Ρομποτικής ξεκίνησε από μία έκθεση με lego. Είδα πόσες δυνατότητες έχουν, ενθουσιάστηκα και ξεκίνησα», εξηγεί η Μαρίλια.
Από την πλευρά του ο Κωνσταντίνος καταπιάστηκε με πολλά χόμπι, αλλά τελικά τον «κέρδισε» η Ρομποτική.
Ο Παύλος ενωνόταν ήδη με την ομάδα με «δεσμούς αίματος», καθώς ο αδερφός του ήταν μέλος της και λειτούργησε ως παράδειγμα για εκείνον.
Ο Αντώνης παραδέχεται πως… δέχθηκε πιέσεις για ανεύρεση κάποιας εξωσχολικής δραστηριότητας, αλλά εν τέλει… «έμεινε».
Ομοίως και ο Αναστάσης, που διαπίστωσε πως η Ρομποτική… έχει πλάκα.
«Ήμασταν στην Ε' Δημοτικού όταν είχε μπει ένα πρόγραμμα Ρομποτικής στο σχολείο. Είχαμε συμμετάσχει και σε έναν διαγωνισμό και μας άρεσε πολύ. Οπότε αποφασίσαμε να ενταχθούμε και εμείς σε μία ομάδα», αναφέρουν ο Θοδωρής και ο Αχιλλέας, οι «γηραιότεροι» της ομάδας, ενώ η Μαριάνθη την «ανακάλυψε» μέσω του ΚΔΑΠ όπου απασχολούνταν, ούσα μαθήτρια Δημοτικού.
Από την πλευρά του, ο Αλέξανδρος, μέλος της ομάδας από την πρώτη γενιά, ο οποίος πλέον εκτελεί χρέη co-coach μεταλαμπαδεύοντας τις γνώσεις του, παραδέχεται ότι δεν την «πολυήθελε» αρχικά.
Οι μέντορες επιστήμονες από ολόκληρο τον κόσμο
Στο πλευρό των μαθητών βρίσκεται επιπλέον και πληθώρα ανθρώπων οι οποίοι λειτουργούν ως μέντορες για κάθε τομέα τον οποίο καλούνται να γνωρίσουν οι μαθητές. «Έχουμε ειδικούς στον τομέα του project, τον προγραμματισμό, την παρουσίαση της ομάδας. Πρόκειται για μια πολύ καλή υποστήριξη από ανθρώπους που βοηθούν σε πράγματα που δεν έχουμε γνώση εγώ και ο Κώστας Καλαϊτζίδης που είμαστε στο προπονητικό μέρος. Οπότε έχουμε τους μέντορές μας που ο καθένας είναι ειδικός στον δικό του τομέα και συμπληρώνουν σε οτιδήποτε χρειάζεται. Έχουμε πάρει μέρος σε πολλούς διαγωνισμούς που έχει το καθένα τη θεματολογία του. Αλλά πρέπει πρώτα να μάθεις κάποια βασικά πράγματα για να ξέρεις πώς θα ανταποκριθείς», εξηγεί ο κ. Mihajlovic.
Πρόκειται για τον Αλέξη Παυλίδη, προγραμματιστή στην εταιρία MONZO στο Λονδίνο και παλαιότερα μαθητή της MICROstudies Robotics, τον Ευστάθιο Φωτιάδη, προγραμματιστή στην εταιρία TIK TOK στο Σαν Φρανσίσκο, τον Στυλιανό Ματσουκατίδη, δύτη και ιδιοκτήτη της εταιρείας του Tec n Rec Diving, στον τομέα εκπαίδευσης και παροχής καταδυτικών υπηρεσιών στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, τη Ζωή Πατάκη, Ωκεανολόγο της Περιφέρειας Θεσσαλίας, και τον Βαγγέλη Πασσαλίδη, εμπορικό διευθυντή στην ελβετική πολυεθνική εταιρεία VIPA.
Οι αγώνες και η πολυπόθητη πρόκριση στο Παγκόσμιο
«Περιμέναμε να τα πάμε λίγο καλύτερα, γιατί δουλεύαμε σκληρά για 6 μήνες», απάντησε ο Αντώνης, ερωτηθείς για τα συναισθήματα της ομάδας μετά την κατάκτηση της 5ης θέσης στον τελικό του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος, ενώ επισήμανε πως «κάθε χρονιά συνεχίζαμε να δουλεύουμε για την παγκόσμια πρόκριση».
Αξίζει να σημειωθεί πως η ομάδα κατέκτησε τη 2η θέση στις θεμελιώδεις αξίες και ομαδικότητα και την 1η θέση στο project καινοτομίας.
Ο διαγωνισμός που χάρισε την πολυπόθητη πρόκριση στην RGB περιλάμβανε το κομμάτι του inovation και της πίστας όπου το ρομπότ lego καλούταν να φέρει εις πέρας κάποιες αποστολές. Κάθε ομάδα αξιολογείται έπειτα από συμψηφισμό των δύο βαθμολογιών.
«Ουσιαστικά βαθμολογούνται οι θεμελιώδεις αξίες των παιδιών, το πώς συνεργάζονται, η ομαδικότητα που έχουν κλπ. Όλο αυτό που έχουμε δημιουργήσει από την έναρξη της σεζόν, από την 1η εβδομάδα του Αυγούστου μέχρι τον διαγωνισμό, είναι το innovation, το project δηλαδή το υποβρύχιο, το robot design και το robotgame όπου το ρομποτάκι lego που έχουμε δημιουργήσει για την πίστα θα μαζεύει πόντους με διάφορους τρόπους», εξηγεί ο προπονητής της ομάδας.
Το challenge των 14 ημερών με το... βλέμμα στο Μαϊάμι
Πολύπειροι και πολυπράγμονες, οι μαθητές, που έχουν συμμετάσχει σε πληθώρα διοργανώσεων όπως η ROBOTEX, το MRC, το UML, όχι μόνο δε νιώθουν άγχος, αλλά βάζουν ακόμη ψηλότερα τον πήχη για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μαϊάμι.
Μετά από challenge του προπονητή τους, οι μαθητές κατάφεραν να αναβαθμίσουν τον Triton μέσα σε 14 ημέρες, με την προσθήκη μίας δαγκάνας.
«Καταφέραμε να την υλοποιήσουμε μέχρι ένα σημείο και να δείξουμε ότι υπάρχει εξέλιξη στο project», σημειώνει ο Παύλος σχετικά.
Όμως, πως νιώθουν οι μαθητές στο «παρά πέντε» του μεγάλου ταξιδιού;
«Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι. Ποιος δεν θέλει να πάει στο Παγκόσμιο στην Αμερική; Είναι και μετά τις εξετάσεις, οπότε αφού τελειώσουμε τα δύσκολα πάμε εκεί», λέει ο Κωνσταντίνος και οι υπόλοιποι σπεύδουν να τον «πειράξουν» αστειευόμενοι για το εάν το Παγκόσμιο είναι τελικά «εύκολο».
Πολύ χαρούμενος με την πρόκριση δηλώνει και ο Παύλος, αλλά επισημαίνει πως «πρέπει να γίνει πολλή δουλειά ακόμα για να φτάσουμε στο επίπεδο που θέλουμε και να είμαστε πιο σίγουροι στο κομμάτι του ρομπότ. Είχαμε βάλει ως στόχο αρχικά την πρόκριση σε κάποιον παγκόσμιο διαγωνισμό. Με αυτόν τον τρόπο πορευόμαστε. Θέλουμε να κερδίσουμε κάποιο τρόπαιο. Δεν πηγαίνουμε απλώς για τον διαγωνισμό. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να το καταφέρουμε».
«Θέλουμε να εκπροσωπήσουμε επάξια την Ελλάδα. Νομίζω πως έχουμε εντρυφήσει στο θέμα του τι ζητάει ο διαγωνισμός περισσότερο από ποτέ. Μαθαίνουμε από τα λάθη μας, διότι είναι περισσότερα τα λάθη που έχουμε κάνει παρά οι επιτυχίες μας», σημειώνει ο Αχιλλέας, τονίζοντας πως η συνεργασία και η ομαδικότητα αποτελούν μερικά από τα πιο σημαντικά επιτεύγματα.
«Προσωπικά δεν τους βλέπω αγχωμένους, εγώ είμαι περισσότερο», παραδέχεται αφοπλιστικά ο προπονητής της ομάδας.
Όπως επισημαίνει, τα παιδιά είναι πολύ ώριμα και συνεχίζει: «Έτυχε την προηγούμενη εβδομάδα να μπω μέσα στην αίθουσα και ήδη όλοι έκαναν δουλειά. Ο καθένας ήταν στο πόστο του. Ο 3D printer ήταν ανοιχτός προκειμένου να εκτυπώσει μια από τις βάσεις του Triton, τα παιδιά της υποομάδας του project σχεδίαζαν στην 3D εφαρμογή θήκες μπαταριών και η υποομάδα του robotgame έγραφε κώδικα για το project της. Ήξεραν όλοι τι έπρεπε να κάνουν. Μπήκα και είπα τι ωραία. Ήταν σαν μια καλοκουρδισμένη μικρή επιχείρηση. Καταλαβαίνουν πώς πρέπει να λειτουργεί ο καθένας. Έχουμε κάνει πολύ μεγάλα βήματα ως προς το να παίρνουμε τις ευθύνες μας».
Ομάδα μέσα και έξω από το εργαστήριο
Μολονότι, όπως εξηγεί ο Παύλος, όλα τα μέλη δουλεύουν σε υποομάδες έχοντας διακριτούς ρόλους, πάντα υπάρχει γνώση για την εξέλιξη των εργασιών και συνεργασία μεταξύ τους.
Οι ομάδες γράφουν ιστορία και τα μέλη της RGB το γνωρίζουν καλά αυτό, καθώς παραδέχονται πως η χημεία μεταξύ τους αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την επιτυχία τους, με τις εξόδους για… πίτσα μετά το πέρας των εργασιών τους να έχει αναδειχθεί ως ένας άτυπος θεσμός.
Facebook: MICROstudies
Η κοινότητα με στόχο την εξέλιξη
Μέσα από τους διαγωνισμούς και το μοίρασμα των project που δουλεύει η κάθε ομάδα, έχει σχηματιστεί μία διεθνής κοινότητα.
«Υπάρχει μια πολύ όμορφη συνεργασία μεταξύ των ομάδων. Δημιουργείται μια τεράστια κοινότητα. Το πιο ωραίο πράγμα είναι ότι μοιραζόμαστε. Αυτό δεν το έχουμε ως λαός, όχι μόνο ο δικός μας. Δηλαδή να πούμε, όχι δικό μας είναι, εμείς θα το αναπτύξουμε. Πλέον βλέπω ότι πολλά παιδιά και πολλές εταιρείες ένα μεγάλο κομμάτι της δουλειάς τους το αφήνουν ελεύθερο για να μπορέσει να δώσει πλάτος και να κινήσει το ενδιαφέρον και άλλων, με στόχο την γενικότερη πρόοδο», εξηγεί ο κ. Goran Mihajlovic.
Η RGB, μάλιστα, βρίσκεται σε επαφές με ομάδες του εξωτερικού, κυρίως από την Αυστραλία, την Αμερική και το Ισραήλ, ζητώντας συμβουλές, αλλά και για την ανάπτυξη καινοτόμων project.
Μάλιστα, σε συνεργασία με ομάδες στην Αμερική και το Ισραήλ, τα παιδιά της RGB κατασκεύασαν ένα σύστημα συντεταγμένων, το οποίο με τη χρήση τριγωνομετρικών εξισώσεων, εξασφαλίζει την γνώση της τοποθεσίας ενός ρομπότ, ενώ μέσω εφαρμογής ο χρήστης μπορεί να θέτει σημεία πάνω στην πίστα προκειμένου αυτό να τα ακολουθήσει αυτόματα. Οι μαθητές εκφράζουν παράλληλα τη σκέψη να εφαρμόσουν το project σε τρισδιάστατη μορφή, προκειμένου να το δοκιμάσουν σε drones και σε πυραύλους εκπαίδευσης.
Παράλληλα, τρία μέλη της RGB προσκλήθηκαν να συμμετέχουν σε ομάδα του ΑΠΘ, η οποία ασχολείται με αυτόματα κατευθυνόμενα. «Είναι παρόμοιο με το project μας», εξηγεί ο Αντώνης, επισημαίνοντας πως αυτό αναφέρεται στη δημιουργία μίας αυτόματης διαδρομής, όπου αποφεύγονται εμπόδια, αντίστοιχη της τεχνολογίας των αυτόματων αυτοκινήτων.
Ρομποτική… μετ’ εμποδίων
Στην Ελλάδα η Ρομποτική δεν είναι… «σχολικό sport», με τις υπάρχουσες ομάδες να καλούνται να βρουν μόνες τους χορηγίες προκειμένου να μπορέσουν να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς εντός και εκτός Ελλάδος.
Αυτό που προκαλεί, όμως, εντύπωση είναι πως οι μαθητές που συμμετέχουν σε ομάδες χρεώνονται κανονικά απουσίες σε περίπτωση που απουσιάσουν για τη συμμετοχή σε κάποιον διαγωνισμό, ενώ όταν αυτοί διεγάγονται σε περιόδους εξετάσεων είναι a priori «καταδικασμένοι» να πραγματοποιηθούν χωρίς τη συμμετοχή πολλών ελληνικών ομάδων.
«Μια μεγάλη διαφορά είναι ότι -σε αντίθεση με την Ελλάδα- στο εξωτερικό οι περισσότερες ομάδες είναι σχολικές, οπότε θεωρείται σχολική δράση. Εκεί ένα σχολείο μπορεί να κατεβάζει σε διαγωνισμούς έως και 20 ομάδες ετησίως. Ένα σχολείο με 20 ομάδες είναι πολύ μεγάλο σε επίπεδο Ρομποτικής και εμείς εδώ στην Ελλάδα που θεωρούμαστε ανεπτυγμένη χώρα δεν έχουμε ρομποτικές ομάδες στα σχολεία», σημειώνει σχετικά ο Αντώνης για τις διαφορές που εντοπίζονται στη χώρα μας σε σχέση με το εξωτερικό.
«Δεν δίνει τόση αξία το σχολείο σε αυτό που κάνουμε. Ελπίζω να υπάρξει μεγαλύτερη ανάπτυξη της Ρομποτικής στην Ελλάδα. Είναι το μέλλον και είναι κρίμα να θεωρείται ως δευτερεύουσα ασχολία, ενώ μπορεί να προσφέρει πολλά πράγματα», λέει από πλευρά της η Μαρίλια.
«Δυστυχώς είμαστε πολύ πίσω σε αυτό», εξηγεί ο προπονητής, επισημαίνοντας πως παρά τις επαφές οργανισμών με τα αρμόδια υπουργεία ακόμη δεν έχει βρεθεί λύση στο εν λόγω ζήτημα.
Ο ίδιος, παράλληλα, επισημαίνει πως παρόλο που συμμετείχε σε προσπάθεια σχολείων του Κιλκίς για προκρίσεις σε διαγωνισμούς Ρομποτικής, αυτές δε συνεχίστηκαν.
«Θέλουμε η Ρομποτική να μπει μέσα στα σχολεία. Θα βοηθήσει ακόμα περισσότερο και τα παιδιά που δεν ξέρουν τι είναι η Ρομποτική, αλλά αυτά που ξέρουν για να μπορέσουν να μεταλαμπαδεύσουν αυτή τη γνώση», σημειώνει χαρακτηριστικά, προσθέτοντας πως τα παιδιά που διακρίνονται σε αυτή θα μπορούσαν να πριμοδοτούνται με κάποια μόρια για την εισαγωγή τους σε Σχολές, σχετικές με την τεχνολογία και τις συγκεκριμένες επιστήμες.
«Ένα άλλο θέμα που αντιμετωπίζουμε με την πρόκρισή μας είναι ότι αναζητούμε χρηματοδότηση. Βρισκόμαστε καθημερινά στην αναζήτηση χορηγών. Έχει βγει τεράστιο το κόστος. Είμαστε 10 άτομα και για τα εισιτήρια και τη διαμονή το κόστος ανέρχεται στα 29.000 ευρώ», συνεχίζει ο Θεόδωρος.
«Έχουμε έρθει σε επαφή με εταιρείες», αναφέρει από πλευράς του ο προπονητής, σημειώνοντας πως μολονότι υπάρχουν θετικές απαντήσεις, η όλη διαδικασία είναι ιδιαιτέρως δύσκολη δεδομένου του όχι και τόσο δημοφιλούς -στην Ελλάδα- αντικειμένου της ομάδας.
«Δεν είναι τόσο εύκολο να ξέρεις και το ετήσιο budget γιατί δεν γνωρίζουμε εκ των προτέρων αν θα αγωνιστούμε στο εξωτερικό για να έχουμε ανάγκη αυτά τα ποσά. Αυτό αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη. Βρίσκεσαι ξαφνικά σε ένα παγκόσμιο και από ένα budget 3-4.000 ευρώ βρίσκεσαι στις 30.000 ευρώ. Το καλό με το Μαϊάμι είναι ότι έχουμε μπροστά μας μήνες για να κάνουμε την προετοιμασία για τις χορηγίες. Έχουμε χορηγούς που μας λένε ότι δεν τους νοιάζει αν θα μπουν στα μπλουζάκια, γιατί ενδιαφέρονται για τις προσπάθειές μας, για το ότι χτίζουμε το μέλλον των παιδιών. Πιστεύουμε ότι θα καταφέρουμε να μαζέψουμε ένα σοβαρό ποσό για να πετύχουμε κάτι καλό εκεί», επισημαίνει.
Facebook: MICROstudies
Το… «Μαϊάμι της Ελλάδας» πετάει για το Μαϊάμι των ΗΠΑ
Είναι, άραγε, το Κιλκίς το Μαϊάμι της Ελλάδας; Σύμφωνα με την ανακοίνωση που είχε εκδώσει η ομάδα μετά την πρόκρισή της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ο ισχυρισμός… ισχύει.
«Βγήκε από έναν μαθητή της πρώτης γενιάς RGB. Πηγαίναμε στην Εσθονία και απλώς θέλαμε να αναφέρουμε κάπως το Κιλκίς. Του ήρθε το Μαϊάμι εκείνη τη στιγμή στο μυαλό, όποτε το ονόμασε έτσι», εξηγούν τα παιδιά, με τον Κωνσταντίνο να απαντά ανακουφισμένος πως «τώρα σκοπεύουμε να πάμε στο πραγματικό Μαϊάμι», εκφράζοντας παράλληλα τον ενθουσιασμό του για το ταξίδι ζωής που βρίσκεται μπροστά του.
Μάλιστα, ο διαγωνισμός διεξάγεται σε πανεπιστήμιο, το οποίο βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από μια από τις πιο διάσημες παραλίες σε όλο τον κόσμο, κοντά στο Ορλάντο. Άραγε οι μαθητές θα καταφέρουν να απολαύσουν τον ωκεανό; Εν μέσω απαιτητικού προγράμματος και προσπάθειας ανεύρεσης επιπλέον πόρων για την επιμήκυνση της διαμονής τους, ο Αλέξανδρος ομολογεί πως δεν θα μπορέσει να αντισταθεί στα κρυστάλλινα νερά, ακόμη κι αν η ομάδα διαγωνίζεται, δεχόμενος τα πειράγματα των υπολοίπων.
