Κόντρα μεταξύ του υπουργού Δικαιοσύνης Γιώργου Φλωρίδη και του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη ξέσπασε στη Βουλή με τους δύο άνδρες να αλληλοκατηγορούνται για «υποκρισία».
Αναφερόμενος στην απευθείας παραπομπή του Χρήστου Τριαντόπουλου και το πρόωρο κλείσιμο της προανακριτικής, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έκανε λόγο για «παιχνίδι υποκρισίας» και για «θεσμικό ακροβατισμό», ενώ καταλόγισε στην κυβέρνηση πολιτική σκοπιμότητα αντί για πολιτική γενναιότητα.
Όπως είπε, «η δημοκρατία, όμως, και οι θεσμοί δεν μπορούν να λειτουργούν αλα καρτ. Τη μια να μην θέλετε προανακριτική. Την άλλη να τη θέλετε αλλά χωρίς να λειτουργήσει».
Σχετικά με αλλαγές στον νόμο περί ευθύνης υπουργών ο κ. Ανδρουλάκης τόνισε ότι καλωσορίζει τον πρωθυπουργό σ΄αυτή τη συζήτηση ωστόσο τόνισε πώς ο ίδιος, το κόμμα του και οι βουλευτές του σήκωναν τείχος προστασίας γύρω από τον κ. Καραμανλή. «Αν ήσασταν γενναίοι, όπως λέτε, θα τον είχατε οδηγήσει στην προανακριτική επιτροπή και δεν θα τον χειροκροτούσατε όρθιοι! Και τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι έρχονται να μας κάνουν μαθήματα περί αξιοπιστίας και σεβασμού των θεσμών. Είναι πραγματικά αδιανόητο», συμπλήρωσε ο κ. Ανδρουλάκης.
Φλωρίδης σε Ανδρουλάκη: Αλλάζει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και δηλώνετε απόντες
Απαντώντας στον Νίκο Ανδρουλάκη, ο υπουργός Δικαιοσύνης κατηγόρησε την αντιπολίτευση για υποκρισία και τα κόμματα ως τους «απόντες» από το αίτημα της κοινωνίας για την αλλαγή του άρθρου 86 του Συντάγματος για την ποινική ευθύνη των υπουργών.
Ν. Ανδρουλάκης: Ο πρωθυπουργός επιλέγει έναν θεσμικό ακροβατισμό για να βγει από την θέση αδυναμίας του
«Στα 200 χρόνια να λαμβάνεται μία πρωτοβουλία για να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Και σε αυτή την ιστορική στιγμή δηλώνετε απόντες. Και κάποιοι πολιτικοί σχηματισμοί αυτοαναιρούνται με τις δηλώσεις των αρχηγών τους. Που ζητούσαν αυτό ακριβώς κάνει η κυβέρνηση τώρα. Και ο κύριος Ανδρουλάκης που έλεγε να τελειώνουμε με την προκαταρκτική επιτροπή για να αντιμετωπίσει ο πολιτικός τον φυσικό του δικαστή» ανέφερε ο Γιώργος Φλωρίδης συμπληρώνοντας ότι «αντί να έχουμε μια ομοφωνία απέναντι στο διαχρονικό λαϊκό αίτημα για ισότητα απέναντι στο νόμο μεταξύ πολιτικού συστήματος και πολιτών, τα κόμματα λένε “όχι”, για να αποδειχθεί η υποκρισία τους».