Τώρα έρχεται η δεύτερη είδηση. Διότι, ναι μεν θεσμικά προβλέπεται η σχετική περικοπή του ημερομισθίου των απεργών, όμως αποτελούσε εθιμικό κανόνα ο νόμος να μην εφαρμόζεται. Και επειδή τώρα η εφαρμογή του νόμου τους κακοφάνηκε, διαμαρτύρονται. Πού ακούστηκε να εφαρμόζονται οι νόμοι και ειδικά στα ΑΕΙ;
Αυτή είναι η νοοτροπία των λαϊκών αγωνιστών της Μεταπολίτευσης. Και η ταξική συνείδηση τακτοποιημένη, το ίδιο όμως και η τσέπη. Διότι το έχουμε γράψει πλειστάκις. Αριστεροί είναι, δεν είναι μ….
Οι αγώνες που απαιτούν θυσίες ανήκουν σε άλλες εποχές. Δε γνωρίζω αν αυτόν τον εθιμικό κανόνα να απεργούν και να πληρώνονται, τον έχουν κατακτήσει με αγωνιστικές κινητοποιήσεις, όμως ήταν λάθος των συνδικαλιστών που δε ζήτησαν και τη θεσμική κατοχύρωση αυτού του εθιμικού κανόνα. Μετά τα σημερινά δεδομένα, μέσα στο νέο διεκδικητικό πλαίσιο των τριτοβάθμιων οργανώσεων, θα πρέπει να μπει και αυτό το αίτημα: «Κάτω τα χέρια από το μεροκάματο των απεργών». Το λαϊκό κίνημα είναι ώριμο για να αγωνιστεί, ώστε το Δημόσιο να μη βάζει φρένο στους ταξικούς αγώνες με τέτοια αντιλαϊκά μέτρα.
Και στην προκειμένη περίπτωση οι πανεπιστημιακοί είναι μια κατηγορία από μόνοι τους. Μπροστάρηδες μαζί με την εργατική τάξη στους αγώνες για κοινωνική ανατροπή, όπως ζήτησε και ο πραγματογνώμονας Μιχόπουλος σε συγκέντρωση στο ΕΜΠ πριν από μερικές μέρες. Μπροστάρηδες και στην υπεράσπιση των εθιμικών κεκτημένων, ιδίως αν αυτά αφορούν την τσέπη τους.
Βέβαια, αν το καλοεξετάσουμε, αυτή είναι η άλλη όψη του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. Ηθικό είναι να αγωνίζεσαι και να ανταμείβεσαι. Και στην εποχή μας η ανταμοιβή δεν μπορεί να εξαντλείται σε κάποιες αγωνιστικές περγαμηνές και στα χειροκροτήματα των συναγωνιστών. Χρειάζεται και κάποιο υλικό κίνητρο. Και σε πρώτη φάση αυτό το κίνητρο είναι να απεργείς χωρίς οικονομικό κόστος. Διότι υπάρχει και μια δεύτερη φάση που θα τη δούμε στη συνέχεια του άρθρου.
Άρα ηθικό πλεονέκτημα και οικονομικό πλεονέκτημα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της σύγχρονης Αριστεράς και του μετα-συνδικαλισμού, για να εισαγάγω έναν νέο όρο στην Πολιτική Επιστήμη. Συνεπώς, άριστα πράττει το ΔΕΠ της ΑΣΚΤ και διαμαρτύρεται. Όμως κρίνω πως επέστη η ιστορική στιγμή το λαϊκό κίνημα να προβάλει ένα ακόμα πιο προωθημένο αίτημα. Ποιο είναι αυτό; Η θεσμοθέτηση του απεργιακού επιδόματος. Οι απεργοί για το ταξικό τους φρόνημα να επιβραβεύονται και με ένα bonus, προφανώς χωρίς κρατήσεις. Υπάρχουν τόσα επιδόματα. Ας θεσμοθετηθεί ακόμα ένα.
Εξάλλου, οι καιροί είναι χαλεποί, προβλέπεται μια 3η τετραετία Μητσοτάκη, η «Ομάδα Αλήθειας» συνεχίζει απτόητη τη δράση της και έτσι, το απεργιακό επίδομα θα αποτελέσει το βάλσαμο στις πονεμένες αριστερές ψυχούλες.
