Σήμερα, που η ζωή δείχνει να έχει επιστρέψει στην κανονικότητα η επιχειρηματίας από τη Θεσσαλονίκη μιλά στα Μακεδονικά Νέα - mkdn.gr, αδυνατώντας ακόμη και τώρα να ξεπεράσει τους «δαίμονες» που βίωσε εκείνη τη δύσκολη εποχή του φόβου και της αβεβαιότητας.
«Τα θυμάμαι όλα σαν να συνέβησαν χθες. Εξάλλου αυτές οι κατάστάσεις δεν αποτελούν βιώματα που μπορείς να διαγράψεις. Πώς να διαγράψεις τον φόβο που ένιωθες βλέποντας τα πρόσωπα των γιατρών και των νοσηλευτών που τόσα λίγα γνώριζαν τότε για τον ιό. Πως να ξεχάσεις εκείνη την αγωνία που ένιωθες εσύ ο ίδιος γι' αυτό που ερχόταν και δεν ξέραμε τι μπορεί να είναι» τονίζει χαρακτηριστικά.
Πώς ξεκίνησαν όμως όλα; «Στα τέλη Φεβρουαρίου του 2020, είχα βρεθεί για δουλειά στο Μιλάνο της Ιταλίας μαζί με τον γιο μου. Κατά την επιστροφή μου, είχα περάσει από το δημαρχείο Θεσσαλονίκης για μια συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου. Δύο ημέρες μετά, διαγνώστηκα με κορωνοϊό. Την επομένη το ίδιο συνέβη και με τον γιο μου» θυμάται η κα. Βουλγαρίδου.
«Δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα πολύ. Εκείνη την εποχή ακούγαμε τι μπορεί να συμβεί αλλά δεν υπήρχε επαρκής πληροφόρηση. Βλέπαμε τι γινόταν στην Κίνα, όμως στην πραγματικότητα δεν γνωρίζαμε τι μπορούμε να περιμένουμε. Τελικά νοσηλεύτηκα για 18 ημέρες στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, ενώ άλλες τόσες έμεινα στο σπίτι μου σε καραντίνα. Είχα ήπια συμπτώματα, όμως μετά από κάθε επίσκεψη των γιατρών, μετά από κάθε εξέταση, βίωνα μια καθημερινή αγωνία για το τι μπορεί να ξημερώσει. Κάθε μέρα αισθανόμουν σαν μελλοθάνατη» προσθέτει.
Ήταν εκείνες τις ημέρες που σε ένα διπλανό δωμάτιο του ΑΧΕΠΑ καταγράφηκε και ο πρώτος νεκρός του κορωνοϊού. «Μπορεί να μην έβλεπα, αλλά άκουγα πολλά από τις πόρτες που ανοιγόκλειναν κι αυτό που με κυρίευε, ήταν ο τρόμος».
Βίωσα τα πάντα: Και κοινωνικό ρατσισμό και μεγάλη αγάπη
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, τα πάντα δείχνουν να έχουν αλλάξει. Εκείνο που δεν μπορεί να διαγραφεί όμως είναι η μνήμη. «Αν και η Covid-19 με την εμφάνιση νέων ιών αλλά και της μεγάλης πληροφόρησης που υπάρχει, παρά το γεγονός ότι άνθρωποι εξακολουθούν να νοσούν και κάποιοι από αυτούς να νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση, έχει κάπως απομυθοποιηθεί. Το σήμερα όμως, δεν μπορεί να διαγράψει στιγμές που έζησα εκείνες τις ημέρες. Για παράδειγμα δυσκολεύομαι πάρα πολύ να ξεχάσω τον κοινωνικό ρατσισμό που βίωσα. Κάποιοι έδειχναν να με μισούν. Με κατηγορούσαν γιατί δεν "πρόσεχα", γιατί ήμουν "ανεύθυνη".
Βέβαια από την άλλη πλευρά, βίωσα και μια μεγάλη αγάπη. Και μάλιστα από άτομα που δεν γνώριζα τόσο καλά. Συναισθήματα περίεργα αλλά και αντιφατικά. Συναισθήματα που κρατούν αυτές τις ημέρες ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη. Όσο κι αν λέω ότι τις έχω ξεπεράσει και ότι προχωράω μπροστά, ότι κοιτάω το μέλλον, πάντα θα είναι εδώ. Πάντα θα είναι στο μυαλό μου. Δεν θα διαγραφούν ποτέ» κατέληξε η κα. Βουλγαρίδου.
