Και… ξαφνικά ανακαλύψαμε στη Σκωτία, με τη μαγική εμφάνιση των πιτσιρικάδων του Γιοβάνοβιτς, ότι ο Έλληνας ποδοσφαιριστής έχει ταλέντο που σε αφήνει άφωνο.
Το φώναζαν επί δεκαετίες οι Έλληνες προπονητές (επίσης, πολύ αδικημένος κλάδος), «εμπιστευτείτε τους Έλληνες ποδοσφαιριστές, υπάρχουν πολύ μεγάλα ταλέντα παντού σε όλη την χώρα», αλλά κανείς δεν τους άκουγε. Τους θεωρούσαμε γραφικούς και άσχετους με το αντικείμενο.
Κι όμως είχαν δίκιο. Έπρεπε να έρθει ένας ελληνοποιημένος προπονητής για να τους δικαιώσει. Βρήκε μία υγιή κατάσταση, είχε τη στήριξη του νέου προέδρου της ΕΠΟ, Μάκη Γκαγκάτση, έφερε τους κατάλληλους συνεργάτες δίπλα του, έκανε τις επιλογές των παικτών αξιοκρατικά κι έτσι φτάσαμε στη βραδιά της Γκλασκώβης, όταν παραμιλούσαν όλοι βλέποντας μία Εθνική Ελλάδας, με μέσο όρο 11άδας 22,7 έτη, να παίζει ποδόσφαιρο που θα το ζήλευαν παγκόσμιες δυνάμεις του αθλήματος.
Και όχι μόνο σε επίπεδο αποτελέσματος, όπως έγινε στο Euro 2004, αλλά και σε επίπεδο θεάματος. Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Εθνική έπαιξε το απόλυτα σύγχρονο ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο που αποζημιώνει τον φίλαθλο για το εισιτήριο που πληρώνει.
Έλιωσε… και η καραμέλα των Ελλήνων παραγόντων, ότι με Έλληνες πιτσιρικάδες δεν μπορείς να πας ψηλά. Αυτό το επιχείρημα διαψεύδεται από την πραγματικότητα. Όλο και περισσότερες ομάδες σε όλο τον κόσμο επενδύουν σε νεαρούς Έλληνες ποδοσφαιριστές, δίνοντάς τους ρόλο πρωταγωνιστή. Δηλαδή, οι Έλληνες ποδοσφαιριστές κάνουν για την Αγγλία, την Γερμανία, την Ιταλία και δεν κάνουν για την Ελλάδα;
Τα ψέματα τελείωσαν…
Πλέον, υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Η Εθνική ομάδα. Το πάθος, η ενέργεια και το ταλέντο των Ελλήνων πιτσιρικάδων ποδοσφαιριστών απέναντι στους ξένους «μισθοφόρους» που έρχονται εδώ, επειδή περισσεύουν στα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Τα ψέματα τελείωσαν. Δεν θα πείθουν, πλέον, οι ελληνικές ομάδες, εάν φέρνουν τον τάδε παίκτη, οποιασδήποτε ηλικίας, από την άλλη άκρη της γης και τον παρουσιάζουν επικοινωνιακά ως νέο Μαραντόνα, ενώ έχουν τα ντόπια ταλέντα μέσα στα πόδια τους.
Οι ελληνικές ομάδες αναγκάζονται πια εκ των γεγονότων να επαναπροσδιορίσουν την συνολική στρατηγική τους σε σχέση με το ποσοστό Ελλήνων και ξένων στο ρόστερ τους. Τους το επιβάλλει η πραγματικότητα. Το εάν θα το πράξουν, ή εάν θα βρουν δικαιολογίες (το εθνικό μας σπορ) για να συνεχίσουν την ίδια ατελέσφορη τακτική των «λεγεωνάριων» από το εξωτερικό, κανείς δεν το ξέρει…
Το μόνο βέβαιο είναι, ότι η νέα Εθνική ομάδα βάζει σε καθεστώς πίεσης τις ελληνικές ομάδες να γίνουν πιο… ελληνικές, γιατί, πια, αυτό θα ζητά επιτακτικά και ο φίλαθλος!
