Γιατί ανεξάρτητα τον πολιτικό μανδύα με τον οποίο περιβάλλονται, είναι φασισμός να απαγορεύεις, με αυθαίρετο και τραμπούκικο τρόπο, την έκφραση διαφορετικής γνώμης, σε μια πολιτισμένη συζήτηση. Αλλά το σύστημα που προώθησε το σενάριο της καύσιμης ύλης ήταν τόσο αποφασισμένο και αδίστακτο, που επεβλήθη και στους συγγενείς των νεκρών.
Όπως αποκάλυψε ο κ. Γαλλής, πρώην δικηγόρος οικογένειας θύματος, οι οικογένειες Πλακιά και Βλάχου, υπέστησαν αφόρητες πιέσεις να υποστηρίξουν το σενάριο της ύπαρξης ξυλολίου, ως γενεσιουργού αιτίου της πύρινης σφαίρας στο δυστύχημα, παρότι δεν πίστευαν σε αυτό. Έτσι ερμήνευσε και τις κατά καιρούς διαφορετικές θέσεις που διατύπωνε ο κ. Πλακιάς.
Η υπόθεση των Τεμπών αρχίζει να απογυμνώνεται από τους εύκολους μύθους, τα ψιμύθια και τις σκοπιμότητες, που μετέβαλαν τους άτυχους νεκρούς σε ακούσια εργαλεία πολιτικής προπαγάνδας.
Εισέρχεται στην πραγματιστική της βάση, καθώς προωθείται στο Κοινοβούλιο για τη διερεύνηση ενδεχόμενων ευθυνών δύο πρώην υπουργών Μεταφορών, του Κώστα Καραμανλή που διατελούσε υπουργός κατά το χρόνο του δυστυχήματος, και του προκατόχου του Χρήστου Σπίρτζη.
Βέβαια, οι ενδεχόμενες ευθύνες του Σπίρτζη έχουν παραγραφεί. Το ήξερε ο ίδιος. Χωρίς να κάνουμε δίκη προθέσεων και καταλογισμό ευθυνών, ήταν εκ του ασφαλούς οι λεονταρισμοί του, με το αίτημα για σύσταση προανακριτικής σχετικά επί θεμάτων της υπουργίας του, κυρίως για την περίφημη σύμβαση 717, η οποία κατέληξε σε σύγχρονο γεφύρι της Άρτας.
Η συνέχεια θα δοθεί στο ακροατήριο κυρίως με την έναρξη της δίκης, την οποία δίκη κάποιοι εμπλεκόμενοι παράγοντες, με σοφιστείες και δικανικά τερτίπια, προσπαθούν να καθυστερήσουν.
Η δίκη θα διερευνήσει τα γεγονότα της πεζής πραγματικότητας, στερώντας τους επενδύοντες στη μυθοπλασία. Γιατί ως πολιτική επένδυση είναι πιο προσοδοφόρο να εξάπτεται η πρόθυμη φαντασία των αντικυβερνητικών κάθε είδους. Το ίδιο συμβαίνει και στους πολιτικώς αδιάφορους, που η ειλικρινής τους συγκίνηση έγινε εύκολη δίοδος από τους σπεκουλαδόρους των Τεμπών, για να πιστέψουν τα σενάρια του ζόφου.
Τη ζοφερή ατμόσφαιρα δημιουργούσε η οργίλη συνωμοσιολογική καταγγελία περί εγκλήματος και μπαζώματος που αποσκοπούσε να αποκρύψει τους εγκληματίες. Με τόνους ξυλολίου, τουολουλίου ή μεθανόλης. Με βαγόνια που εξαφανίστηκαν (το ισχυρίστηκαν και βουλευτές άλλων κομμάτων, όχι μόνον ο ταχυδρόμος του Ιησού). Με αζήτητους νεκρούς που έγιναν θύματα κυβερνητικών λαθρεμπόρων ή έγιναν θυσία στα ΝΑΤΟικα γεράκια, καθώς κάποιοι, συνήθως συγκρατημένοι, ανακάλυψαν μεταφορά καυσίμων για drones που επιχειρούν στην Ουκρανία!
Με ευαίσθητους καλλιτέχνες που δεν έχυσαν δάκρυ για τη Μαρφίν και το Μάτι, να οργανώσουν συναυλίες, με την προσμονή να αναβιώσουν τις ανολοκλήρωτες εποχές των αγανακτισμένων πλατειών. Τις εποχές που ξέφτισαν μέσα στη διεθνή ήττα, την ντροπιαστική κωλοτούμπα και την υπογραφή του χειρότερου μνημονίου.
Με πολιτικούς που σερφάρισαν χωρίς περίσκεψη χωρίς αιδώ, στην πάνδημη οδύνη, ελπίζοντας στο όνομα των αδικοχαμένων νέων να μαζέψουν ψηφαλάκια. Τα εκατομμύρια κόσμου των συγκεντρώσεων για τα Τέμπη «απαίτησαν» να φύγει ο Μητσοτάκης, δήλωσε ένας υψηλόβαθμος του ΣΥΡΙΖΑ. Την… μυριόστομη κραυγή την άκουσε μόνο αυτός και οι σύντροφοί του κάθε πλευράς. Πλην των Συριζαίων δηλαδή, και οι οπαδοί του ταχυδρόμου του Ιησού, όπως και οι φαν της πρωθιέρειας της κοινοβουλευτικής εξαλλοσύνης.
Είναι και κάποιοι που γέρασαν βαυκαλιζόμενοι με την προσδοκία της εξέγερσης. Κάποτε έθυαν στον Τσαουσέσκου και αργότερα ανακάλυψαν τον γαλλικό Μάη μετά την εκδημία του. Την πάγκοινη λαϊκή συγκίνηση και συνάθροιση την εξέλαβαν ως «Κίνημα». Τι σόι κίνημα, και μάλιστα «προοδευτικό», είναι αυτό το οποίο εξαίρουν και θεωρούν ότι εκπροσωπούνται εντός του ή το εκπροσωπούν, τη στιγμή που το «κίνημα» τους παραδίδει στην πολιτική ανυπαρξία, δίνοντας τα ηνία στη Ζωή και τον Βελόπουλο;
Όσο η πεζή πραγματικότητα θα έρχεται στην επιφάνεια, τόσο θα φωτίζεται η τυμβωρυχία. Και τόσο περισσότερο θα παραφέρονται και θα τραμπουκίζουν, έως ότου χάσουν. Γιατί σαφώς υπάρχουν υπεύθυνοι για την ανείπωτη τραγωδία. Αλλά αυτούς θα τους αναδείξει η ανοιχτή δίκη, η οποία θα ψάξει τα πραγματικά γεγονότα. Όχι οι συμμορίες, όπως τους αποκάλεσε ο Καραμπελιάς.
Να τους χαίρεται τους τελευταίους η Αριστερά και δυστυχώς το ΠΑΣΟΚ. Που αντί να αναδείξει σφαιρικά τις αιτίες του δυστυχήματος, την πρόσληψη π.χ. του συγκεκριμένου σταθμάρχη, τη διοικητική διάλυση του ΟΣΕ, την έλλειψη ελέγχων, την αποτυχία της σύμβασης 717 (για την οπαία το ίδιο δεν έχει καμιά ευθύνη), παρασύρθηκε στην εύκολη συνωμοσιολογία του εγκλήματος και μπαζώματος.
Υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι στην Κεντροαριστερά, και αυτούς το ΠΑΣΟΚ τους έχασε για μια ακόμη φορά. Όσο για τη λαϊκιστική πτέρυγά του την έστειλε στο πρωτότυπο ηχείο της καταγγελίας: Την Ζωή. Και η Ζωή τους μπάζωσε όλους δημοσκοπικά.
