Το 1990 έφτασε στον ημιτελικό του κυπέλλου Κυπελλούχων, όπου αποκλείστηκε από τηνΚνορ Μπολόνια.
Το 1991 πήρε το Κυπελλούχων με αντίπαλο την Σαραγόσα στην Γενεύη.
Το 1992 έχασε στην Ναντ της Γαλλίας στον τελικό του Κυπελλούχων από την Ρεάλ.
Το 1993 έφτασε στο φάιναλ φορ του Τσάμπιονς Λιγκ της Αθήνας και τερμάτισε τρίτος.
Το 1994 στον διπλό τελικό με τηνΣτεφανέλΤεργέστης κατέκτησε το Κόρατς.
Και το 1996 πήγε στον τελικό του Κυπελλούχων με αντίπαλο την Ταουγκρές, μία ομάδα από την χώρα των Βάσκων.
Μετά από 29 χρόνια επιστρέφει σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, αυτή την φορά του FIBA Europe Cup, αντιμετωπίζοντας και πάλι μία ομάδα από τη χώρα των Βάσκων, την Μπιλμπάο, στη «Μπιλμπάο Αρένα» στις 16 Απριλίου, τη Μεγάλη Τετάρτη, με τη ρεβάνς να γίνεται στο «Παλατάκι» στις 23 του ίδιου μήνα. Όλοι ελπίζουν, ότι η κατάληξη θα είναι διαφορετική.
Η επιτυχία ήταν θέμα επιλογών
Η μαγική πορεία προς τον φετινό τελικό ήταν αποτέλεσμα συγκεκριμένων αποφάσεων! Το καλοκαίρι ο ΠΑΟΚ έπαιξε στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, όπως και η Σολέ. Καμία από τις δύο ομάδες δεν προκρίθηκε.
Διοίκηση και προπονητής στον ΠΑΟΚ είχαν μπροστά τους δύο επιλογές: Ή να μεταπηδήσουν στο FIBA Europe Cup ή να σταματήσουντην πορεία στην Ευρώπη. Ο Μάσιμο Καντσελιέρι εισηγήθηκε και αποφασίστηκε τελικά η συμμετοχή του ΠΑΟΚ στο FIBA Europe Cup, για να να έχει αγώνες στην Ευρώπη.
Η επιλογή αποδείχτηκε σοφή, γιατί τα «κυβικά» της ομάδας ταίριαζαν περισσότερο σ’ αυτή τη διοργάνωση. Ο ΠΑΟΚ έφτασε στους «4», αντιμετωπίζοντας την πρωτοπόρο του γαλλικού πρωταθλήματος Σολέ, που ακολούθησε τον ίδιο δρόμο από το καλοκαίρι, αλλά υποτάχθηκε στην αξιοθαύμαστη ομαδικότητα του συνόλου του Καντσελιέρι.
Κινητήριος μοχλός το όραμα, όπως και τότε στα πέτρινα ποδοσφαιρικά χρόνια
Για να φτάσουμε έως εδώ, προηγήθηκε κάτι σημαντικό. Το γεγονός, ότι προχώρησε ο ΠΑΟΚ στην διοργάνωση και δημιούργησε το όραμα, που έλειπε επί πολλά χρόνια, για μία μεγάλη επιτυχία. Ήταν ο κινητήριος μοχλός των εξελίξεων. Εντάξει, ο ΠΑΟΚ έπαιξε το 2019 στον τελικό του κυπέλλου, βγήκε τρίτος στο πρωτάθλημα, αλλά στην συνείδηση του κόσμου του καθιερώθηκε για τις ευρωπαϊκές του επιτυχίες. Άρα, το φετινό ήταν μία επιστροφή στα ένδοξα… ασπρόμαυρα χρόνια των 90s.
Και κατά σύμπτωση, όπως και τότε, στα πέτρινα χρόνια του ποδοσφαίρου της δεκαετίας του '90, οι ευρωπαϊκές επιτυχίες του μπάσκετ έδωσαν στους φίλους και οπαδούς του ΠΑΟΚ τη δυνατότητα να σηκώσουν το κεφάλι, έτσι και φέτος, σε μικρότερη κλίμακα, σε μία κακή χρονιά του ποδοσφαίρου, έρχεται το μπάσκετ να δώσει περηφάνεια στους ΠΑΟΚτσήδες.
Από μία ομάδα με ανθρώπους οι οποίοι, λόγω πάθους και τρέλας, ταίριαξαν στο dna του ΠΑΟΚτσή. Και αναφέρομαι, πρώτα απ’ όλους, στον πρόεδρο Θανάση Χατζόπουλο και στον προπονητή.
Είναι τρελός ο Ιταλός…
Ο Καντσελιέρι πέτυχε το ακατόρθωτο με κάποιες παράδοξες φαινομενικά επιλογές. Επειδή είχε μικρό μπάτζετ πήρε παίκτες οι οποίοι, ως ιδιοσυγκρασία, ήξερε, ότι θα άντεχαν στην υψηλή πίεση, που τους υπέβαλε από την πρώτη ημέρα της προετοιμασίας.
Είπε από την πρώτη μέρα, ότι θα είναι περιορισμένο το ροτέισον, όλοι τον λοιδόρησαν, αλλά δεν γνώριζαν. Πέτυχε ένα διπλό στόχο. Το σφιχτό ροτέισον πρόσφερε τη σιγουριά σε ένα περιορισμένο αριθμητικά γκρουπ παικτών, ότι θα παίζουν συνέχεια και σε όλους τους υπόλοιπους το κίνητρο να αποδείξουν, ότι μπορούν να βοηθήσουν την ομάδα.
Δεν έκανε καμία αλλαγή παίκτη κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Δεν έδιωξε κανέναν, ήταν η μοναδική ομάδα στην Ελλάδα που το έκανε αυτό.Πρόσθεσε μόνο δύο, τον Αντετοκούμπο και τον Γκράντιστον.
Ό,τι εξήγγειλε το έπραξε. Πρώτον, ότι θέλει να δημιουργήσει μία ομάδα με βασικό γνώρισμα το πάθος και τη μαχητικότητα και δεύτερον, το σφιχτό ροτέισον. Ήταν ένα μάθημα συνέπειας λόγων και έργων από τον Καντσελιέρι, που κινήθηκε στα πρότυπα του Χατζόπουλου.
Οι κλυδωνισμοί…
Η πορεία είχε και κλυδωνισμούς φυσικά. Με σημαντικότερο την ήττα τον Νοέμβριο στην Πορτογαλία από την Πόρτο με 35 πόντους (ήταν και η πρώτη ήττα στη σεζόν) η οποία, όμως, έφερε τον ΠΑΟΚ στη δεύτερη θέση του ομίλου του και τον οδήγησε σε έναν πιο βατό όμιλο στη συνέχεια της διοργάνωσης.
Ακολούθησε άλλη μία βαριά ήττα στο Λαύριο με 25 πόντους, αλλά ήταν αποτέλεσμα της κούρασης. Ο Καντσελιέρι διαχειρίστηκε σωστά την κρίση και η ομάδα επανήλθε στα στάνταρ της.
Και ο τελικός
Και κλείνω με τον διπλό τελικό. Η Μπιλμπάο βρίσκεται στη μέση της βαθμολογίας, αλλά το ισπανικό πρωτάθλημα έχει 18 ομάδες. Θεωρείται το πιο δυνατό και το πιο ανταγωνιστικό στην Ευρώπη. Τα πράγματα θα είναι δύσκολα, αλλά αυτή η ομάδα απέδειξε, ότι είναι ικανή για όλα…
