Η παράσταση «Αθήνα-Μόσχα» κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Sureal, στη Θεσσαλονίκη (Χριστοπούλου 12) την Κυριακή 6 Απριλίου 2025 στις 19.00, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κωνσταντινίδη. Πρόκειται για μία νεορεαλιστική κωμωδία παρεξηγήσεων, που φέρνει στο προσκήνιο τις σύγχρονες ανησυχίες, τις προσδοκίες και τις αναζητήσεις των ανθρώπων σε μια καθημερινότητα γεμάτη αντιφάσεις και εμπόδια.
Η ιστορία που εκτυλίσσεται επί σκηνής θα μπορούσε να είναι η σύγχρονη συνέχεια του έργου του Τσέχωφ «Οι Τρεις Αδελφές». Είναι η ιστορία τριών γυναικών, οι οποίες έρχονται σε σύγκρουση, συμφιλιώνονται και ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον, μέσα από την έντονη παρουσία-απουσία ανδρών, μυστήριες αφίξεις και αναπάντητες τηλεφωνικές κλήσεις που γεμίζουν τις 24 ώρες κατά τις οποίες διαδραματίζεται το έργο.
Ηρωίδες η Όλγα, η Μάσα και η Ιρίνα, τρεις αδελφές από τη Ρωσία, που βρίσκονται μαζί στην Αθήνα μετά από πολλά χρόνια. Η συνάντησή τους, γεμάτη συναισθηματικές εντάσεις και ανατροπές, αναδεικνύει τις δυσκολίες της επιβίωσης, τη μοναξιά και την απελπισία των ανθρώπων που ζητούν μια δεύτερη ευκαιρία μακριά από τη χώρα τους. Μέσα από κωμικές καταστάσεις, οι τρεις αδελφές προσπαθούν να κάνουν σχέδια για το μέλλον τους, με απώτερο στόχο να ζήσουν μαζί στη Μόσχα, αφήνοντας πίσω τους το παρελθόν και την απογοήτευση.
Ο συγγραφέας του έργου, Ευδόκιμος Τσολακίδης, εμπνέεται από την κλασική δημιουργία του Τσέχωφ, αλλά δημιουργεί σύγχρονους χαρακτήρες, που αντιμετωπίζουν τις αντιφάσεις του σήμερα στην Ελλάδα και τη Ρωσία.
Ο συγγραφέας του έργου, Ευδόκιμος Τσολακίδης
«Οι τρεις ηρωίδες ζουν στην Αθήνα και κατάγονται από τη Ρωσία», εξηγεί ο κ. Τσολακίδης. «Έγραψα το έργο γύρω στο 2000, την εποχή που έρχονταν στην Ελλάδα πολλοί μετανάστες από τις πρώην ανατολικές χώρες».
Η ηρωίδα και το πιάνο
Μία απρόσμενη συνάντηση στην πραγματική ζωή του πυροδότησε τη συγγραφή του έργου. «Είχαμε μία κοπέλα από τη Ρωσία που καθάριζε τις αίθουσες στο Θέατρο των Αλλαγών και μου ζήτησε την άδεια να παίζει πότε – πότε στο πιάνο που είχαμε για τα μαθήματα. Μία μέρα, καθώς έφτασα στο θέατρο άκουσα να παίζει κάποιος πιάνο. Έπαιζε καταπληκτικά, θεσπέσια. Ήταν αυτή η νεαρή γυναίκα και ένιωσα μεγάλη συγκίνηση. Στη συνέχεια έμαθα πόσο καλλιεργημένη ήταν αυτή η κοπέλα που αναγκάστηκε να αφήσει την πατρίδα της και να έρθει εδώ για να καθαρίζει. Γι’ αυτό στράφηκα στις ηρωίδες του Τσέχωφ που εκφράζουν ένα είδος ξεπεσμού», εξηγεί ο συγγραφέας.
Το έργο είναι κωμωδία με έντονο ρυθμό, συνεχή εναλλαγή κωμικών και δραματικών καταστάσεων και έντονα σουρεαλιστικά στοιχεία. «Οι καταστάσεις που αντιμετωπίζουν οι τρεις αδελφές είναι γεμάτες παραλογισμούς και ανατροπές, με τον ανδρικό παράγοντα να είναι έντονα παρών, χωρίς ωστόσο να εμφανίζεται ποτέ κάποιος άντρας στη σκηνή», αναφέρει ο κ. Τσολακίδης.
Τον δικό τους ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας παίζουν οι αυτόματοι τηλεφωνητές, η συσκευή που κάποτε δεν έλειπε από κανένα σπίτι.
Μέσα από έντονο φαρσικό στοιχείο και δραματική ένταση, οι ηρωίδες της ιστορίας προσκαλούν τους θεατές να αναλογιστούν την αέναη αναζήτηση για αγάπη και προσωπική ελευθερία. «Ο έρωτας φτάνει στα άκρα», λέει ο συγγραφέας, «και αυτό το στοιχείο δίνει ρυθμό στο έργο, ενώ οι καταστάσεις εντείνουν τη φαρσική διάσταση».
Το «Αθήνα – Μόσχα» έχει ανεβεί με μεγάλη επιτυχία στο παρελθόν από το «Θέατρο των Αλλαγών» και το «Από μηχανής θέατρο» στην Αθήνα, καθώς και από το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κοζάνης. Η επιτυχία του όμως δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα, ενδεικτικό του πόσο η ιστορία των τριών γυναικών μπορεί να αγγίξει το κοινό και εκτός ελληνικών συνόρων. Όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, το έργο έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά αλλά και στα ρουμάνικα, ακόμη και στα ιρανικά όταν ανέβηκε στην Τεχεράνη!
Οι διασκευές και οι σκηνοθετικές «επεμβάσεις» στα κείμενά του δεν ανησυχούν τον κ. Τσολακίδη. «Ένα θέατρο από τη Νέα Υόρκη μου ζήτησε να το διασκευάσουν αλλάζοντας τον τίτλο σε «Νέα Υόρκη-Μόσχα». Είμαι πολύ ανοιχτός σε αυτό, τα έργα δεν είναι θέατρο είναι λογοτεχνία. Το θέατρο δεν υπάρχει από μόνο του. Αυτό σημαίνει ότι δεν γράφω θέατρο, γράφω μία ιδέα για να γίνει θέατρο κι από κει και πέρα ο θίασος που θα το πάρει θα το κάνει θέατρο. Αν για παράδειγμα ο σκηνοθέτης δεν θέλει να κρατήσει την εποχή με τους αυτόματους τηλεφωνητές, μπορεί να το φέρει στο σήμερα. Δεν νιώθω ότι θα μου καταστρέψουν το αριστούργημα. Κάθε σκηνοθέτης αισθάνεται ότι φωτίζει το έργο που πήρε στα χέρια του κι αυτό γίνεται στο πλαίσιο της πρόθεσης να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί μεταφέροντάς το στη σκηνή».
«Εντέλει πόσο μεγάλη είναι η απόσταση Αθήνας – Μόσχας;», ρωτάμε τον συγγραφέα. «Αποδεικνύεται ότι είναι πολύ μεγάλη η απόσταση και δεν το εννοώ γεωγραφικά», απαντάει.
Η παράσταση
Σκηνοθεσία – Φωτισμοί: Δημήτρης Κωνσταντινίδης
Επιμέλεια ήχου: Ιωάννης Βεργάδης
Video promo: Δημήτρης Συμεωνίδης
Παίζουν: Μαρίνα Πογιατζόγλου (Μάσα), Βάσω Σαπουντζόγλου (Όλγα), Ειρήνη Τσαρσιταλίδου (Ειρήνα)
Θέατρο Sureal (Χριστοπούλου 12), κάθε Κυριακή στις 19.00
