Και αφού τον τελευταίο καιρό πολύ έντονος λόγος γίνεται για αναζήτηση της Αλήθειας και απόδοση Δικαιοσύνης, μήπως θα ήταν μία μοναδική ευκαιρία να επιχειρήσουμε μια θεμελιώδη διερεύνηση της σύγχρονης ελλαδικής πραγματικότητας, που να αποσκοπεί όχι σε αποσπασματικές, αλλά σε ολιστικές παραδοχές και απαντήσεις; Απαντήσεις για βαθύτερα αίτια, αλλά και μεθόδους ουσιαστικής μας βελτίωσης.
Τέτοιες, που φωτίζουν όχι απλώς ένα επίκαιρο γεγονός, αλλά τη δύναμη της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, στη διαδρομή της από τη Γνώση προς την ορθή Κρίση και μέσα από αυτή στο αγαθό της Δικαιοσύνης. Στη βάση δηλαδή μιας ευημερούσας κοινωνίας.
Σε μια ευημερούσα χώρα ο πολίτης εμπιστεύεται μια δίκαιη Διοίκηση, που ικανοποιεί τα στοιχειώδη «θέλω» του, χωρίς να παραγκωνίζεται ούτε όμως να παραγκωνίζει τα «θέλω» του άλλου, του γείτονα, του γνωστού και κυρίως του άγνωστου συμπολίτη του. Όταν δεν υφίσταται η θεμελιώδης αυτή λειτουργία, παράγεται ανασφάλεια και ένας ενστικτώδης εγωισμός, ένας διαγκωνισμός ατόμων και ομάδων μεταξύ τους, προκειμένου να εξασφαλίσει ο καθένας για πάρτη του τα δικαιώματά του και, αν περισσέψει χρόνος και χώρος, βλέπουμε και για τους άλλους. Με αποτέλεσμα να μην απολαμβάνουν οι διαγκωνιζόμενοι τα «θέλω», δικαιώματα και υπηρεσίες που επιζητούν και φυσικά μία κυρίαρχη αίσθηση αναξιοπιστίας προς πάσα κατέυθυνση.
Πώς αντιμετωπίζεται άραγε αυτή η κατάσταση; Πριν δοθεί η απάντηση στο μείζον αυτό ερώτημα, πρέπει ειλικρινά να απαντηθεί ένα άλλο, ως προϋπόθεση και βάση για την Υπέρβαση.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΣΙ; Ποια τα αίτια βρε αδερφέ;
Ας συμφωνήσουμε λοιπόν πολύ συνοπτικά στα κύρια αίτια (ως ιστορικό μας hardware δίπλα στο σύγχρονο software της γενικότερης σύγχυσης μεταξύ ΓΝΩΜΗΣ και ΓΝΩΣΗΣ):
Πρώτον: Η Ελλάδα ιδρύθηκε και πορεύθηκε με δανεικά της Δύσης και μέσα από ανατολίτικη/κοτζαμπάσικηΔιοίκηση. Αποτέλεσμα η κυριαρχία και διαιώνιση κουλτούρας μόνιμης εξάρτησης και πελατειακών σχέσεων.
Δεύτερον: Οι συνεχείς-δίκαιοι εν πολλοίς-αγώνες για εθνική ολοκλήρωση, που συνοδεύονταν όμως και από εθνικές απώλειες και από μεγάλα πισωγυρίσματα στην αστική, κοινωνική και οικονομική ωρίμανση και συνοχή της Χώρας.
Τρίτον: Ο συνδυασμός των δύο παραπάνω αιτίων με μεγάλα κύματα προσφυγιάς (εξωτερικής και εσωτερικής) συνέθεσαν ένα κυρίαρχο συλλογικό υποσυνείδητο ΦΟΒΟΥ, ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΚΙΑΣ. Ιδίως μετά την Χούντα και λόγω των μεθόδων που μεταχειρίστηκε, το συσσωρευμένο από δεκαετίες συλλογικό αίτημα για αξιοπρεπή ζωή μετατράπηκε σε ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΟ λαϊκό αίτημα για ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, μετατρέποντας την πολιτική ζωή σε πεδίο άκριτης και μαζικής εξυπηρέτησης συμφερόντων, που έλαβε και οικονομικά χαρακτηριστικά, οδηγώντας σε ένα υπερτροφικό Κράτος, την ιερή αγελάδα που δεν τολμούσε να αγγίξει κανείς!
Σε όλα τα παραπάνω κοινός παράγοντας -libero σε ποδοσφαιρικούς όρους- ήταν η μη έλευση κύματος μαζικού Διαφωτισμού στη Χώρα.
Ας περάσουμε όμως στο ίσως πιο απαιτητικό- ψυχολογικά κυρίως-κομμάτι του προβληματισμού μας: ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΥΤΗ;
Από «επαναστάσεις» του πεζοδρομίου, της πλατείας και της κατσαρόλας χορτάσαμε. Από τη σύμπραξη του κλασικού ή ακόμη και του εκλεπτυσμένου μπαχαλακισμού με αντισυστημικές, αντιθεσμικές και συνωμοσιολογικές «φωνές, λύσεις και πλεύσεις» επίσης. Επιτέλους δε χρειάζεται η χώρα να προχωρήσει πάλι με την κύρια μέθοδο που το έκανε στο παρελθόν. «Έβαζε μυαλό», γινόταν επανεκκίνηση και προόδευε δηλαδή, μόνο μετά από μεγάλες οικονομικές και εθνικές απώλειες! (1897, 1922,1949,1974, Μνημόνια). Λίγες ήταν οι περιπτώσεις που συγκροτημένες προσωπικότητες κατάφερναν να βοηθήσουν τη χώρα μέσω της σύνδεσής της με αντιλήψεις, λειτουργίες και συμφέροντα της Δύσης. Όπως γίνεται και σήμερα, δηλαδή, αλλά φαίνεται ότι στο απίθανα ρευστό εξωτερικό περιβάλλον η χώρα μας χρειάζεται μία άμεση εσωτερική θωράκιση.
Μακάρι, αντί των ατομικών περιπτώσεων που αποτελούσαν θετικό παράδειγμα, η χώρα και η κοινωνία μας να προχωρούσε στην προκοπή μέσω μιας πλειοψηφικής κανονικότητας. Αν η αναπαραγωγή θετικών προτύπων ήταν κανόνας, τότε στους δρόμους θα κατέβαινε πολύς κόσμος και για την καταστροφή στο Μάτι ή ακόμη και για υποθέσεις όπως ο θάνατος αθώων ψυχών στη Marfin.
Η μέθοδος της εφαρμογής μαζικών θετικών προτύπων είναι λοιπόν το ζητούμενο. Προτύπων που θα καταπολεμούν τις ανασφάλειες και θα δημιουργούν βεβαιότητες, και μέσω αυτών Εμπιστοσύνη σε κάθε έκφραση της ζωής μας. Που να μπολιάζουν κάθε μέρα τους πολίτες με ισχυρά αντισώματα Ασφάλειας κόντρα στο καθημερινό βομβαρδισμό με χιλιάδες αναλήθειες, γνώμες και εντυπώσεις που αθροίζονται σε μία γενικότερη ανατρεπτική ψευδό-γνώση. Κόντρα στον εθισμό αυτό, που δυστυχώς παράγει αίσθηση δύναμης και αντισυστημικότητας, το «παιχνίδι» θα κερδηθεί στο ίδιο πεδίο! Με βομβαρδισμό βεβαιοτήτων και ισχυρών μηνυμάτων ότι ο πολίτης μπορεί να εμπιστεύεται τις πολιτικές και ρυθμιστικές διαδικασίες της καθημερινότητάς του. Προς την κατεύθυνση αυτή οπωσδήποτε θα βοηθήσει η επιτάχυνση των Μεταρρυθμίσεων που διενεργεί η Κυβέρνηση. Του ψηφιακού/αξιοκρατικού Μετασχηματισμού της Διοίκησης, καθώς και της αντικειμενικής αξιολόγησης/τακτοποίησης στο Δημόσιο.
Απαιτούνται επίσης θετικά πολιτικά πρότυπα που πείθουν μέσα από την ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ή ΔΥΝΑΜΗΣ από αυτούς, που στο λαϊκό υποσυνείδητο θεωρούνται ακαθόριστα οι «μέσα στα πράγματα». Ας αναλογιστούμε για παράδειγμα τι καταλυτικό αντίκτυπο, τι δυναμικό πρότυπο θα δημιουργούσε ο ΑΥΤΟΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ, η περικοπή ισχύος στην εκτελεστική και αυτοδιοικητική εξουσία. Πόσο θετικά θα αντιδράσει ο κόσμος εάν, δίπλα στην πολύ θετική έναρξη της συζήτησης για αναθεώρηση των άρθρων 85 και 86 περί Ευθύνης Υπουργών, μιλήσουμε και για θέσπιση χρονικών ορίων σε θώκους από Υπουργό έως και Γενικούς Γραμματείς Υπουργείων.
Αλλά και για όριο δύο θητειών για Περιφερειάρχες και Δημάρχους. Αντί της μετάθεσης υλοποίησης έργου από τη μία περιόδο στην άλλη, θα υπάρχει το ζόρι σε κάθε επικεφαλής να παράξει έργο, αφού ο χρόνος του θα τελειώνει και θα πρέπει να αποδείξει ότι έκανε έργο εάν θέλει να προχωρήσει σε άλλη βαθμίδα εξουσίας. Πέρα από αυτό, το κέρδος στη δημιουργία Εμπιστοσύνης του πολίτη απέναντι στους Θεσμούς θα είναι συντριπτικό.
Πολύ θετική θα είναι επίσης η επίδραση στη συνεννόηση, αμεσότητα, διαφάνεια, επιτάχυνση Έργου και τελικά ενδυνάμωση της Εμπιστοσύνης μεταξύ Διοίκησης και πολιτών, εάν υπάρξει λειτουργική συνέργεια μεταξύ Δήμων και Περιφερειών, πχ εάν θεσπιστούν ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗΡΙΑ, Ολομέλειες δηλαδή μία φορά τον μήνα μεταξύ Περιφερειακής Αρχής και Δήμων εντός αυτής. Με συγκεκριμένη ημερήσια Διάταξη, 1-2 θεμάτων κάθε φορά, στα Περιφερειακά Βουλευτήρια θα παίρνουν μέρος ο Περιφερειάρχης με τον θεματικό μόνο Αντιπεριφερειάρχη και όλοι οι Δήμαρχοι της Περιφέρειας με τους αρμόδιους για τα θέματα Αντιδημάρχους. Εκεί, μαζί με τη συμμετοχή σχετιζόμενων με τα θέματα Σωματείων και Φορέων, οι αποφάσεις θα λαμβάνονται πιο άμεσα και εύστοχα, αποδυναμώνοντας τις ανασφάλειες για αόρατες και αδιαφανείς διαδικασίες, και όλα αυτά χωρίς καν να χρειάζονται καινούργιοι εκπρόσωποι και παρατρεχάμενοι.
Περικόπτοντας ΕΓΩ και συνθέτοντας ΕΜΕΙΣ, δημιουργείται Εμπιστοσύνη και μέσω αυτής προκόβουμε συλλογικά. Με την Εμπιστοσύνη στους θεσμούς τελικά παράγεται το ισχυρό συνεκτικό φρόνημα, πιο δυνατό ακόμα και από την οικονομική μεγέθυνση ή τα αμυντικά συστήματα και τις απαραίτητες συμμαχίες. Εκτός και αν νομίζουμε ότι έχουμε ακόμη την πολυτέλεια να ακολουθήσουμε το άλλο «σχολείο». Αυτό της απώλειας, είτε σε οικονομικό είτε σε εθνικό επίπεδο, που ίσως πάλι θα μας βάλει μυαλό! Αλλά τι θα γίνει αν μία τέτοια απώλεια είναι πολύ βαριά και μη αναστρέψιμη;
Ο Κωφίδης Θεοφάνης, πολιτεύεται στη Ροδόπη, με τα ξεχωριστά κοινωνικά, πολιτικά και πατριωτικά δεδομένα, που δημιουργούν ανάγκες για στοχευμένες επιλογές εξωστρέφειας, ανάπτυξης και θωράκισης του τόπου. Στην επικοινωνία και προτάσεις του αποδίδει μεγάλη σημασία στα στοιχεία του Ορθού Λόγου και της Διαλεκτικής, καθώς και στην ανθρώπινη και κοινωνική ψυχολογία, με απώτατο στόχο την προσέγγιση της Αλήθειας ως πυρήνα βελτίωσης των όρων της κοινωνικής και πολιτικής ζωής στη χώρα μας.
