Ήταν ένα παλάτι -εκπληκτικής αρχιτεκτονικής κομψότητας, σε ένα από τα ωραιότερα σημεία της πατρίδας μας- προορισμένο ως τέτοιο για λίγους. Για τους Βασιλείς αρχικά, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στη συνέχεια, τον υπουργό Βορείου Ελλάδος, άντε και για κάποιους υψηλούς προσκεκλημένους. Και ξαφνικά ήρθε η πλήρης εγκατάλειψη και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, στο πλαίσιο της «σκληρής διαπραγμάτευσης», παραχώρησε και το Παλατάκι, στο Υπερταμείο.
Βγήκαμε από τα μνημόνια, το Παλατάκι πέρασε στην Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου (ΕΤΑΔ) και τέθηκε πολύ λογικά το ζήτημα της αξιοποίησής του. Δε θέλω να μακρηγορήσω για τις ιδέες που προτάθηκαν, όμως σε γενικές γραμμές κινούνταν σε δύο άξονες.
Άξονας πρώτος: το Παλατάκι να αποκτήσει δημόσιο χαρακτήρα, μακριά από κάθε ιδέα ιδιωτικής εκμετάλλευσης. Άλλοι ήθελαν να γίνει ακόμα ένα μουσείο στα τόσα που έχει η πόλη μας, άλλοι χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων και άλλοι, χωρίς καμιά ιδέα, απλώς ζητούσαν να μην περάσει η εκμετάλλευσή του σε χέρια ιδιώτη.
Άξονας δεύτερος: η ΕΤΑΔ να προκηρύξει διαγωνισμό και όποιος δώσει το υψηλότερο μίσθωμα αναλαμβάνει και την εκμετάλλευσή του. Εννοείται πως: η ιδιοκτησία παραμένει στην ΕΤΑΔ και την πλήρη ανακαίνιση την αναλαμβάνει ο πλειοδότης. Μια ανακαίνιση υπό τον αυστηρό έλεγχο της αρμόδιας Εφορείας Νεοτέρων μνημείων.
Αυτές ήταν σε γενικές γραμμές οι δύο προτάσεις. Ήταν φυσικό γύρω από την πρώτη πρόταση να συνασπίστηκαν φορείς και προσωπικότητες που εκ πεποιθήσεως είναι αρνητικοί στην παρουσία ιδιωτικών συμφερόντων στην εκμετάλλευση δημόσιων χώρων. Όπως συνηθίζεται συγκρότησαν και έναν φορέα με σύνθημα «σώστε το Παλατάκι», προφανώς από την βουλιμία των…καπιταλιστών. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, στις αρχές Ιουνίου 2024, αφουγκράστηκε το συγκεκριμένο σύνθημα και το υιοθέτησε. Έτσι με μια συνεργασία Υπερταμείου- ΕΤΑΔ- Βουλής των Ελλήνων, το Παλατάκι πέρασε στην κυριότητά της Βουλής. Γιατί; «…για να αποκτήσει η Βουλή μια μόνιμη παρουσία στη Θεσσαλονίκη, ένα χώρο συζητήσεων, συνεδρίων, Πολιτισμού…». Κι εγώ ως ένας παραδοσιακός πολίτης της Θεσσαλονίκης διερωτώμαι, ελπίζω εύλογα: και γιατί να αποκτήσει η Βουλή μόνιμη παρουσία στη Θεσσαλονίκη; Ποια η σκοπιμότητα αυτής της παρουσίας; Τη ζήτησαν οι Θεσσαλονικείς; Δε νομίζω. Μήπως έλειπαν από την πόλη μας χώροι συνεδρίων, συζητήσεων και Πολιτισμού; Είναι αλήθεια πως μας λείπει ένα συνεδριακό κέντρο όχι όμως για μερικές εκατοντάδες συνέδρους -τέτοιο έχουμε- αλλά για μερικές χιλιάδες.
Φυσικά από όλον αυτόν τον διάλογο για το μέλλον αυτού του κομψοτεχνήματος απουσίαζαν οι βουλευτές της Θεσσαλονίκης και ιδίως οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Λες και δεν αφορούσε το θέμα τους ψηφοφόρους τους. Όσον αφορά την λύση που υιοθετήθηκε, αυτή ουδεμία σχέση έχει με το προφίλ μιας φιλελεύθερης κυβέρνησης, υπέρμαχο της ανοικτής οικονομίας. Ακόμα μια δημόσια υπηρεσία, διότι περί αυτού πρόκειται.
Και για να το κλείσω το θέμα. Σήμερα, ουδείς γνωρίζει η Βουλή των Ελλήνων σε τι ενέργειες έχει προχωρήσει για την αναστήλωση του Κυβερνείου. Μυστικότητα; Αδιαφάνεια; Ή μήπως κάτι χειρότερο: αδιαφορία; Αν το αναλάμβανε ιδιώτης ήδη θα είχαν μπει οι σκαλωσιές.
