Τι γίνεται; Ποιος φταίει για αυτό; Μήπως η Θεσσαλονίκη δεν έχει βουλευτές ικανούς να αναλάβουν υπουργικά καθήκοντα; Ή μήπως σε τέτοιες επιλογές πρυτανεύουν άλλα κριτήρια; Ας παρακάμψουμε αυτό το ερώτημα και ας μπούμε στην ουσία του ζητήματος. Οι βουλευτές της Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας, διαχρονικά, παρουσίασαν ποτέ μια συγκεκριμένη πρόταση για την ανάπτυξη της πόλης μας; Πρόβαλλαν κάποιο στρατηγικό πλάνο στην εκάστοτε κυβέρνηση και στους Θεσσαλονικείς; Το ίδιο ερώτημα βεβαίως αφορά και τους τρείς Θεσσαλονικάρχες του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι, αν εξαιρέσουμε την υπουργία Βενιζέλου επί Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, ελάχιστα έκαναν για τη Θεσσαλονίκη. Άπαντες φρόντιζαν την οικοδόμηση και τη συντήρηση των πελατειακών τους δικτύων για την επανεκλογή τους.
Γαλάζιοι και πράσινοι βουλευτές της πόλης μας ουδόλως ασχολήθηκαν με τα στρατηγικής σημασίας προβλήματά της, ουδέποτε τα ανέδειξαν είτε από αδιαφορία είτε από ανεπάρκεια. Για αυτό και όλα τα μεγάλα έργα αποπερατώνονταν σε τριπλάσιους χρόνους από τα ανάλογα του Λεκανοπεδίου.
Τα κυβερνητικά στελέχη που προέρχονταν από τη Θεσσαλονίκη, ευθύς ως αναλάμβαναν τα καθήκοντά τους, πίστευαν πως ανέβαιναν επίπεδο, πως άλλαζαν πίστα. Πως ξέφευγαν από την τοπική μιζέρια που αναμφίβολα ήταν υπαρκτή και παραμένει. Όμως για αυτήν την κατάσταση δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι ίδιοι. Με το να ενσωματωθούν σε ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα συγκεντρωτικό, έχασαν την επαφή τους με την προοπτική της πόλης μας. Και όταν ένας πολιτικός χάνει την επαφή του με την τοπική κοινωνία και τις μακροπρόθεσμες ανάγκες της, και η παρουσία του αρχίζει και τελειώνει στη συντήρηση των πελατειακών του δικτύων, ουσιαστικά τίποτα δεν έχει να προσφέρει σε μια κυβέρνηση. Κάνει διαχείριση εξερχομένων—εισερχομένων.
Η δεύτερη πόλη της Ελλάδας είναι αδιανόητο να μην έχει ούτε έναν υπουργό στις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας. Όπως είχα γράψει παλιότερα, ο τελευταίος υπουργός ήταν ο Σωτήρης Κούβελας, δεξί χέρι του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και άριστος γνώστης των προβλημάτων της πόλης μας από τότε που ήταν πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Μακεδονίας στη δεκαετία του 1970. Κι όμως ελάχιστα έκανε, πιθανόν λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών εκείνης της περιόδου. Έκτοτε χορταίνουμε υφυπουργούς.
Σήμερα στη Θεσσαλονίκη γίνονται ή πρόκειται να ξεκινήσουν πολλά και σημαντικά έργα. Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει ένα κυβερνητικό στέλεχος, που να παρακολουθεί την εξέλιξή τους, να καταγράφει τα προβλήματα που παρουσιάζονται και να τα ξεμπλοκάρει με τις παρεμβάσεις του. Κάτι σαν ένας κυβερνητικός μάνατζερ με συγκεκριμένες αρμοδιότητες.
Πάντως η Θεσσαλονίκη μας αδικείται από τη Νέα Δημοκρατία ως η πόλη των υφυπουργών.
