Διοργάνωση με μακρά παράδοση στην ανάδειξη του πιάνου ως θεμελιώδους οργάνου της κλασικής μουσικής, συνεχίζει να φέρνει κοντά κορυφαίους Έλληνες πιανίστες και να ανοίγει έναν διάλογο με νέους ταλαντούχους ομοτέχνους τους,δημιουργώντας έτσι μια πλατφόρμα που ενώνει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον της μουσικής.
Στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, από την Αποθήκη Δ στο λιμάνι μέχρι το φουαγιέ του Δημαρχείου, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει σπουδαία ρεσιτάλ,masterclasses και εκπαιδευτικά προγράμματα σε ένα πλούσιο πρόγραμμα με καινοτόμες προσθήκες.
Στη συνέντευξή του στα Μακεδονικά Νέα ο πιανίστας Χαράλαμπος Αγγελόπουλος, ο οποίος έχει την καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ, μιλάει για την πορεία της διοργάνωσης και το φετινό πρόγραμμα, αλλά και για τις προκλήσεις για το μέλλον.
Η συνέντευξη του Χαράλαμπου Αγγελόπουλου στη Χρύσα Νάνου
Πώς προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία του Φεστιβάλ Πιάνου Θεσσαλονίκης και ποιο όραμα υπηρετεί όλα αυτά τα χρόνια;
Το Φεστιβάλ ξεκίνησε το 2012 και έκτοτε συνεχίζεται αδιαλείπτως, με εξαίρεση το διάστημα της πανδημίας. Η αρχική σύλληψη, τότε που πήραμε την πρωτοβουλία με τον Νίκο Κυριόσογλου, ήταν να δοθεί ένα βήμα στους Έλληνες πιανίστες ώστε να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Και αυτή είναι και η βασική φιλοδοξία μας ακόμη. Παραμένει φεστιβάλ που δίνει βήμα σε καταξιωμένους Έλληνες πιανίστες, είτε ζουν στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό,και επίσης σε νέους μουσικούς. Έχουμε κάνει πολλές εκδηλώσεις νέων καλλιτεχνών, τον Πανελλήνιο Διαγωνισμό που είναι ο σημαντικότερος για νέους Έλληνες πιανίστες, παρουσιάσεις για νέο κόσμο. Στον φετινό 6ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πιάνου, 41 νέοι Έλληνες πιανίστες διαγωνίζονται με στόχο, εκτός των χρηματικών επάθλων, τις ευκαιρίες να δώσουν συναυλίες σε σημαντικούς χώρους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Ο Αντώνης Ανισέγκος
Οι διάφορες κατηγορίες εκδηλώσεων του φεστιβάλ (ρεσιτάλ, masterclasses κ.λπ.) πώς συνδυάζονται για να δημιουργήσουν μια ολοκληρωμένη πρόταση για το κοινό;
Το φετινό φεστιβάλ είναι το πιο πολυποίκιλο προκειμένου να ικανοποιήσει κάθε γούστο όσων ενδιαφέρονται για τη μουσική σε σχέση με το πιάνο. Στα πέντε ρεσιτάλ μας συμμετέχουν σολίστ με διεθνή καριέρα, που παρουσιάζουν εκ διαμέτρου αντιθετικά προγράμματα επιχειρώντας να προσεγγίσουν όλο το φάσμα των μουσικών στυλ και ιδιωμάτων. Είναι ρεσιτάλ με πολύ μεγάλη ποικιλία. Η πιανιστική τέχνη των Ραχμάνινοφ, Σκριάμπιν και Προκόφιεφ συνδιαλέγεται με τη τζαζ κουλτούρα και το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού, ενώ η μουσική των Σούμαν και Λιστ συνομιλεί με τον Μίκη Θεοδωράκη.
Στο αφιέρωμα στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Θεοδωράκη παρουσιάζουμε ένα έργο του Χρίστου Παπαγεωργίου, εξαίρετου πιανίστα, μαέστρου, πολυτάλαντου ανθρώπου. Αγαπώντας τη μουσική του Θεοδωράκη, πήρε το τραγούδι «Στο περιγιάλι το κρυφό», το διασκεύασε με 32 διαφορετικούς τρόπους, μία παραλλαγή αλά Μπαχ, τρεις αλά Μπετόβεν, αλλά και τζαζ παραλλαγή… Ακούς αυτό το πανέμορφο τραγούδι και φαντάζεσαι πώς περνάει μέσα στους αιώνες και στις κουλτούρες όλων αυτών των συνθετών. Είναι εντυπωσιακό. Κι επίσης έχουμε στο πρόγραμμα τις παράλληλες δράσεις, masterclasses, εργαστήρια, παρουσιάσεις και ανοιχτά μαθήματα με εκπαιδευτικό περιεχόμενο, που απευθύνονται σε σπουδαστές και διδάσκοντες μουσικής, αλλά και πολλές δράσεις για παιδιά.
Ο κύκλος μουσικής δωματίου είναι καινούργιος φέτος. Ποιες είναι οι βασικές ιδέες πίσω από αυτή τη νέα προσθήκη;
Είναι μία πρώτη προσπάθεια. Υπήρχε ως σκέψη από το παρελθόν. Πολλοί από τους καλλιτέχνες ζουν στο εξωτερικό. Φέτος το δοκιμάζουμε με τρεις συναυλίες, οι δύο αμιγώς με μουσική δωματίου. Δίνουμε βήμα σε νεότερους καλλιτέχνες. Η τρίτη συναυλία συνδυάζει σινεμά και ζωντανή μουσική που συνοδεύει την προβολή της ταινίας του βωβού κινηματογράφου «Μοντέρνοι καιροί» με τον Τσάρλι Τσάπλιν.
Ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού και της μουσικής κοινότητας στο Φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια;
Χρόνο με τον χρόνο πηγαίνουμε και καλύτερα. Αναφερόμαστε σε ένα κοινό που είναι αρκετά συγκεκριμένο, δεν είναι εύκολο να ανοίξει πολύ. Αυτός είναι όμως και ο σκοπός που δίνουμε και άλλες πτυχές, αγκαλιάζουμε όλο και περισσότερο κόσμο. Πέρυσι στις πέντε συναυλίες μας οι τρεις ήταν soldout, δεν είχαμε το αμιγώς κλασικό κοινό. Αυτό είναι και το πολύ σημαντικό, να μπορέσεις νακινήσεις το ενδιαφέρον και σε ανθρώπους που δεν ακούνε συστηματικά αυτή τη μουσική.
Ποιες είναι οι προοπτικές του Φεστιβάλ Πιάνου Θεσσαλονίκης για τα επόμενα χρόνια; Σκέφτεστε νέες θεματικές ενότητες;
Δύσκολη παραγωγή, στηρίζεται σε προσωπική προσπάθεια, δική μου και των συνεργατών μου. Πολλοί εθελοντές δεν είναι εύκολο να κινητοποιηθούν. Ευχαριστούμε τον Δήμο Θεσσαλονίκηςγια τη στήριξη που μας έδωσε και φέτος.
Ο Λέανδρος Πασσιάς
Πιστεύετε ότι φεστιβάλ αυτού του είδους, οι συναυλίες, απειλούνται από την ψηφιακή τεχνολογία;
Η τεχνολογία είναι αναπόφευκτη και έχει αλλάξει τη συνθήκη του μουσικού θεάματος, αλλά ακόμη το τοπίο είναι καινούργιο και είναι πρόωρο να ανησυχούμε. Αλλαγές έχουμε ζήσει και στο παρελθόν. Όταν ξεκίνησε η διάχυση της ηχητικής πληροφορίας μέσω του διαδικτύου, υπήρξε αρχικά μια πτώση στο ενδιαφέρον για τις συναυλίες. Ωστόσο, η μαγεία του live είναι μοναδική και δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Ίσως να υπάρξει κάποιο σοκ στην αρχή, αλλά θα βρεθεί δρόμος για να συνεχιστεί αυτή η πορεία, η επαφή με το κοινό που υπάρχει εδώ και αιώνες.
Νιώθετε ότι το πιάνο μπορεί να λειτουργήσει ως ένα «καταφύγιο» για τον σύγχρονο άνθρωπο;
Για τους μουσικούς προφανώς ναι. Όσο για το πώς το εισπράττει το κοινό, θεωρώ ότι το πιάνο και η κλασική μουσική γενικότερα μπορεί να ηρεμήσει τις ψυχές, να δώσει αγάπη, να δώσει ελπίδα, ίσως να μάθει και άλλα στους ανθρώπους που μπορεί στην πορεία τους να μην τα έχουν ζήσει. Πάντα μπορεί να συγκινηθεί κάποιος ή να περάσει καλά ακούγοντας μουσική.
Ο Δημήτρης Δουφεξής
