Στον διεθνή χώρο η δεύτερη σύνοδος της Κομινφόρμ (Ιούνιος 1948) επιβεβαίωσε τη ρήξη των λαϊκών δημοκρατιών με τον «αποστάτη» Τίτο, ενώ στην ίδια γραμμή κινήθηκε και η 4η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, χωρίς όμως να δημοσιοποιήσει για ευνόητους λόγους την καταδίκη του Τίτο. Στην Μέση Ανατολή έχει ξεσπάσει ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη ο αποκλεισμός του Βερολίνου από τα σοβιετικά στρατεύματα.
Στην Ελλάδα ο Εμφύλιος μαίνεται στα βουνά, η επίθεση του Ελληνικού Στρατού απέτυχε στον Γράμμο και το Βίτσι να συντρίψει τον ΔΣΕ, ενώ στα αστικά κέντρα οι οργανώσεις του παράνομου ΚΚΕ εξαρθρώνονται από τις διωκτικές αρχές. Στη Θεσσαλονίκη, μετά τη δολοφονία Πολκ τον Μάιο του 1948, ουσιαστικά δεν υπάρχει κομματικός μηχανισμός και τα πρωτοκλασάτα στελέχη είτε σκοτώνονται σε συμπλοκές είτε συλλαμβάνονται και εκτελούνται στο Επταπύργιο. Το καλοκαίρι του 1948 η Ασφάλεια συνέλαβε μια ομάδα Επονιτών, μεταξύ αυτών και τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Έξι σύντροφοί τους που βρίσκονται στην παρανομία και καταζητούνται, πλην ενός, αντιλαμβάνονται πως αν δεν κάνουν κάτι θα συλληφθούν και αυτοί. Είναι τα δύο αδέρφια ο Αλέξανδρος και ο Δημήτρης Κουφουδάκης, 21 χρόνων και 23 αντίστοιχα, ο Αχιλλέας Κελτεμλίδης 19 χρόνων, ο Αντώνης Βογιάζος 18 χρόνων, ο Γιώργος Κέλας 17 χρόνων και ο Σπύρος Χελμιάδης 18 χρόνων. Όλοι, πλην του Κέλα, είναι καταζητούμενοι για σαμποτάζ και γνωρίζουν πως δύο είναι οι λύσεις που έχουν. Είτε να ανέβουν στο βουνό και να πολεμήσουν με τον ΔΣΕ είτε να περάσουν τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας. Από τα μέσα του 1948 σχεδόν όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στο βουνό φυλάσσονται πολύ καλά από τον Στρατό και τα ΤΕΑ, ενώ σχεδόν αδύνατη είναι η διαφυγή προς τις λαϊκές δημοκρατίες.
Έτσι οι έξι Επονίτες μέσα στην απελπισία τους σκέφτηκαν τη λύση της αεροπειρατείας. Ισχυρίσθηκαν πως μεταβαίνουν στην Αθήνα για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και στη συνέχεια επιβιβάστηκαν από το αεροδρόμιο του Ελληνικού με τη μεσημεριανή πτήση της ΤΑΕ της 12ης Σεπτεμβρίου 1948 για Θεσσαλονίκη. Στη Ντακότα DC-3 βρισκόταν 17 επιβάτες και τετραμελές πλήρωμα. Ανάμεσα στην Εύβοια και τη Σκύρο έλαβε χώρα η αεροπειρατεία. Όπλα των νεαρών Επονιτών ήταν ένας σουγιάς και ένα σπασμένο μπουκάλι αναψυκτικού. Αφού εξουδετέρωσαν τον συγκυβερνήτη ζήτησαν από τον κυβερνήτη να πετάξει προς Γιουγκοσλαβία και για να ελέγχουν την πορεία του αεροπλάνου απαίτησαν η πτήση να γίνει πάνω από τον Αξιό.
Ο ασυρματιστής πρόλαβε να εκπέμψει σήμα κινδύνου, σηκώθηκαν πολεμικά αεροπλάνα αλλά δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν τα ίχνη του επιβατικού αεροπλάνου. Τελικά προσγειώθηκε σε ένα αεροδρόμιο, περίπου 50 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά των Σκοπίων. Στη συνέχεια το αεροπλάνο και οι επιβάτες επέστρεψαν στην Θεσσαλονίκη, ενώ όπως ήταν φυσικό διεξήχθησαν ανακρίσεις για να διαπιστωθεί το εύρος της κομμουνιστικής συνωμοσίας ή αν οι δράστες είχαν σχέση με τη δολοφονία του Πολκ. Τελικά ήταν μια απονενοημένη κίνηση έξι Επονιτών, χωρίς καμιά άλλη προέκταση. Άλλωστε στη Θεσσαλονίκη το φθινόπωρο του 1948 δεν υπήρχε μηχανισμός του ΚΚΕ για να οργανώσει μια αεροπειρατεία. Οι αεροπειρατές καταδικάστηκαν ερήμην σε θάνατο από το Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης.
Από τους αεροπειρατές ο Χελμιάδης και ο Κελτεμλίδης σκοτώθηκαν στις μάχες του Εμφυλίου, τα δύο αδέρφια Κουφουδάκη τραυματίστηκαν στο βουνό και νοσηλεύτηκαν στη Γιουγκοσλαβία, ο Κέλας πήγε στη Ρουμανία και ο Βογιάζος, μετά την ήττα του ΔΣΕ, πήγε στη Σοβιετική Ένωση. Ο Δημήτρης Κουφουδάκης επέστρεψε στην Ελλάδα το 1978 και εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα, ο αδερφός του Αλέξανδρος, χημικός, επέστρεψε το 1981 και εργάστηκε στον «Δημόκριτο», ενώ ο Κέλας επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη προδικτατορικά. Ο Αντώνης Βογιάζος σπούδασε σκηνοθεσία στη Μόσχα, επέστρεψε στην Ελλάδα μετά την πτώση της δικτατορίας και σκηνοθέτησε σημαντικές παραγωγές.
Την υπόθεση της αεροπειρατείας την έκανε ταινία με τίτλο «Ο κλοιός» ο σκηνοθέτης Κώστας Κουτσομύτης, το 1987.
